Pierwsze udane polowanie

Kiara już wcześniej pokazała,że nie umie polować. Ale prędzej czy później musiała się tego nauczyć. Widziała jak poluje Kovu,chociaż on rzadko kiedy miał okazję na trening. Simba poprosił Kovu,aby ten znów próbował ją nauczyć. Kovu tłumaczył jej wszystko,ale ona jakby nie rozumiała. W końcu Kovu odszedł,bo nie mógł zwlekać z obowiązkami króla. Kiara siadła na ziemi,i spojrzała w niebo. W oku zakręciła jej się łza. Miała nadzieję,że się nauczy,i nic z tego. Pumba i Timon obserwowali ją z daleka. Nie przysłał ich Simba,tylko chcieli popatrzeć. Pumba chciał pobiec po Simbę,ale Timon wybił mu ten pomysł z głowy. Zaniepokojeni przyjaciele nie zauważyli Nali. Lwica stała tuż za nimi. W końcu dotknęła Pumbę łapą,a on krzyknął niemiłosiernie. Kiara zauważyła,że ją obserwują. Nala podeszła do płaczącej córki,i chciała ją uspokoić. Kiara wytłumaczyła matce dlaczego płacze. Ale Nala uśmiechnęła się tylko,i zawołała Simbę. Timon i Pumba pobiegli po króla,a Nala została z królową Kiarą. Lwica chciała jej wytłumaczyć,że jako królowa,Kiara ma teraz większe zmartwienia,i nie powinna się tak tym dołować. Kiara otarła zły,i spojrzała na nią. Usiała,ale nadal była smutna. Nala doskonale ją rozumiała,ale starała się ją zagadać. Opowiadała o swoim dzieciństwie,zabawach z Simbą,i o mrocznym panowaniu Skazy. Gdy była już przy odnalezieniu Simby w dżungli,lew się pojawił. Kiara na nowo zaczęła płakać. Powiedziała o tym ojcu,który także ją pocieszał. Gdy wszyscy odeszli,młoda lwica weszła na kamień,i przyglądała się niebu. Widziała kilka antylop,ale nie miała zamiaru polować. Położyła się bezradnie,a obok niej przeszła Vitani. Lwica zwróciła łeb ku królowej. Podeszła do niej i zapytała o smutek. Kiara opowiedziała koleżance,że nie umie polować. Vitani zaśmiała się i wytłumaczyła,że to nic takiego. Ale Kiara nie chciała jej wierzyć. Chciała się też przekonać,jak poluje wygnana wcześniej lwica. Vitani zgodziła się,ale Kiara musiała im nie przeszkadzać. Najpierw Kiara nie rozumiała "im" nie przeszkadzać,ale po kilku chwilach zobaczyła Dotty. Dotty zdenerwowała się,widząc królową Lwiej Ziemi. Wiedziała,że ona nie umie polować,a była bardzo głodna. Ale Vitani starała się ją przekonać,że Kiara musi się wreszcie tego nauczyć. Ale lwicy nadal nie podobał się ten pomysł. Kiara miała nadzieję,że jednak ją przekona. Chociaż sama wątpiła w swoje siły. Vitani widziała w jej oczach niepewność. Po kilku minutach doszły do celu. Dotty miała nadzieję,że Kiara stchórzy i odejdzie,ale tak się nie stało. Kiara była pełna emocji i podniecenia. Miała nadzieję,że jednak nie przeszkadza lwicom. Vitani uśmiechnęła się do niej chytrze,a ona zrobiła to samo. Tylko Dotty miała kwaśną minę. Lwice ukryte w trawie czekały. Chciały wypatrzeć jakąś łatwiejszą sztukę dla swojej królowej. Jednak robiła to tylko Vitani,bo Dotty nie miała czasu. Ona szukała antylopy dla siebie. W końcu Vitani zobaczyła starą antylopę,i kazała Kiarze na nią polować. Kiara zrozumiała co ma robić,i szło jej to nieźle. Jak na drugi raz,i to sama. Vitani i Dotty były pod wielkim wrażeniem,gdy jej się to udało. Podchodziły tam ostrożnie i spokojnie. Kiara zaczęła jeść i zaprosiła do uczty lwice. Wtedy poczuły się pewniejsze,i poruszały się szybciej. Timon i Pumba wszystko widzieli. Lwice zdziwiły się na ich widok.
-Brawa moje się należą!-krzyknął Timon z uśmiechem-Tylko po co ją zabijałyście? To taki nieprzyjemny widok. Pumba,to mogłaby być nawet część mojej lub twojej rodziny!!!-dodał z przerażeniem.
Ale lwice zaśmiały się i zaczęły jeść. W końcu surykatka i guziec powoli zaczęli się do tego przyzwyczajać. Na Lwiej Skale wszyscy się cieszyli z udanego polowania swojej królowej. Kovu,Simba i Nala byli z niej dumni,a reszta wiwatowała. To było pierwsze udane polowanie królowej Kiary.