Śmierć Shizasena

Shizasen,Sarafina i Nala długo spali. Pierwszy obudził się Shizasen,i zaczął się rozglądać. Sarafina spała koło  niego,a Nala leżała na matce. Wtedy lew zamknął oczy i położył łeb. Jednak poczuł chłodne kamienie,i wstał. Wtedy Nala spadła z grzbietu Sarafiny. Cała rodzina się obudziła. Wtedy jeszcze nie było Mheetu,a Shizasen wiedział,że Nala i tak jest córką Skazy. Bardzo chciał mieć dziecko z Sarafiną. Tego ranka było chłodniej niż zwykle. Nala wybiegła pierwsza,ale poczuła duży wiatr. Prawie ją przewrócił,i przestraszona lwiczka uciekła do jaskini. Sarafina i Shizasen zaśmiali się. Po kilku chwilach wiatr przestał wiać,i Nala wyszła. Shizasen i Sarafina czekali na nią,i wreszcie poszli. Sarafina z uśmiechem spojrzała na córkę,a Shizasen był trochę zazdrosny. Bardzo chciał,aby Nala była jego dzieckiem,lecz tak nie było. Nala zobaczyła Simbę,który już od dawna gnał po Lwiej Ziemi. Jednak tym razem wolała spędzić czas z rodziną. Po chwili zobaczyła inne lwiątka,i zaczęła się trochę smucić. Shizasen zauważył to,i natychmiast do niej podszedł. Zaczął opowiadać jej żarty,którymi Nala bardzo się zachwycała. Śmiała się cały czas,i w końcu zapomniała o znajomych. Wtedy Shizasen odszedł i poszedł z tyłu. Wesoła lwiczka szybko gnała nad wodopój. Jednak pomyliła drogę,i musiała się wracać. Wesoła rodzina szła przez całą polanę. Słońce schowało się za chmurami,i zaczęło się robić chłodniej. Nala zadrżała z zimna,ale potem było jej już ciepło. Sarafina wyznaczyła drogę,a Shizasen chciał wreszcie tam dojść. Lwica wybierała najdłuższe drogi,lecz wszystkim to pasowało. Po kilku chwilach Shizasen zauważył coś w krzakach. Jednak nie wydawało mu się to podejrzane,bo mógł być to nawet Simba,który bawił się w chowanego. Sarafinę ogarnął mały strach,a Nala nic nie usłyszała. Lwiczka potknęła się o korzeń. Z hukiem upadła na ziemię,a przestraszeni rodzice natychmiast do niej podbiegli. Widzieli,że Nala potrzebuje opieki Rafikiego,więc Sarafina pobiegła do królewskiego lekarza-pawiana Rafikiego. A tymczasem Shizasen próbował postawić ją na nogi. Wtedy z krzaki zaczęły się coraz bardziej ruszać. Po kilku sekundach lew zobaczył hieny,które goniły jego żonę. Nala obudziła się,i zobaczyła hieny biegnące w jej stronę. Wiedziała,że ich celem była Sarafina,ale ona i tak krzyknęła. Shizasen był na nią trochę zły,bo teraz hieny wiedziała koło zaatakować. Hieny biegły coraz szybciej,a wśród nich była jedna z najszybszych hien z całego stada-Hasira. Zawsze była też bardzo agresywna,i szybko dogoniła Sarafinę. Shizasen nie mógł dłużej na to patrzeć,i pobiegł pomóc żonie. Tym razem Sarafinie udało się przeżyć,ale hieny obiecały jej powtórkę tych emocji. Shizasen wziął Nalę i poszedł do domu. Sarafina poszła za nimi,bo była bardzo zmęczona tym pościgiem. Z oczu popłynęła jej łza. Łza szczęścia,że przeżyła. Nala zauważyła to,ale Shizasen szedł tyłem do niej,i nie zobaczyła. Ale lwica wiedziała,że hieny i tak sobie nie odpuszczą. Rodzina postanowiła następnego dnia pójść na kolejną podróż. Sarafina i Nala trochę się bały,ale mieli koło siebie Shizasena,który nigdy ich nie opuści. Gdy Sarafina odeszła się napić,Shizasen został z Nalą. Lwiczka zobaczyła te same hieny,które zaatakowały jej matkę wczoraj. One biegły wprost naprzód. Shizasen miał zamiar obronić Nalę. Właśnie wtedy przyszła Sarafina,która właśnie była w ciąży. Sarafina uciekła,a Nala została. Lwica była tak przerażona,że zapomniała o własnej córce. Nala oglądała walkę hien z ojcem. Lecz hien było zbyt dużo,i rozszarpały Shizasena. Nala ukryła się za głazami,i hieny jej nie widziały. Gdy tylko poszły,Nala przestała się ukrywać. Zobaczyła ojca całego we krwi,i zaczęła uciekać. Ze smutkiem spojrzała na odcisk łapy,który Shizasen zostawił podczas walki. Nienarodzony jeszcze Mheetu nigdy nie widział swojego ojca,a Sarafina nigdy już nie zobaczyła męża. Sarafina z trudem przyjęła tą wiadomość,jak reszta stada. Ale w końcu wszyscy nauczyli się żyć bez niego.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------I te osoby które uważają obrażanie za "krytykę",niech się nad tym zastanowią. Krytyka polega na radach związanych z prowadzeniem bloga (w tym wypadku),a nie pisaniem,że blog jest głupi. Nie wierzę,że wy prowadzilibyście lepszego,więc się odczepcie!!!