Koniec

To już koniec bloga. Był on prowadzony przez prawie 3 lata,a to bardzo dużo. Trudno mi się pożegnać z blogiem,dlatego jeszcze przez jakiś czas będę czasami na niego zaglądała,ale prawdopodobnie nie będzie już żadnej notki. Dziękuję wszystkim za komentowanie i odwiedzanie. Nigdy Was nie zapomnę :)

Ciemne miejsce

 Ahadi wesoło wybiegł z jaskini. Było to wtedy,gdy Uru jeszcze nie dołączyła do Lwiej Ziemi,a Isaka żył. Lwiątko miało nigdy nie chodzić poza granicę swojego królestwa. Ale sam nie był zbytnio zainteresowany takimi podróżami,bo jego królestwo mu wystarczało. Jednak nie na zawsze. Ahadi tak jak większość lwiątek był bardzo ciekawski. Nie znał jeszcze doskonale świata,więc chciał go poznać. Ale sama Lwia Ziemia była zbyt mała,by Ahadi się nią zachwycał. Doskonale ją znał,chociaż nie był jeszcze dużym lwiątkiem. Lwiątko spojrzało na królestwo ze szczytu Lwiej Skały,gdzie kiedyś będą siedzieli Mufasa i Simba. Wtedy Mufasa i Simba jeszcze nie istnieli,ponieważ ojcem Mufasy był właśnie Ahadi. Ahadi zauważył ciemne miejsce,a potem znowu ziemię oświecały promienie słońca. Było to na Lwiej Ziemi,więc nikt nie powinien mieć wyrzutów,że Ahadi wyszedł poza granicę. Lwiątko jednak wiedziało,że może to być niebezpieczne. Ahadi od dziecka zawsze wszystko utrudniał i kalkulował. Zawsze był ostrożny i wiedział,kiedy musi przestać. Nie był jak inne lwiątka,które specjalnie narażały się na niebezpieczeństwa. Mohatu i Zauditu byli z tego zadowoleni,ale przez to Ahadi miał o wiele mniej znajomych. Lwiątko bardzo rzadko spędzało czas z przyjaciółmi,których nie miało wiele. Przyszły król był zbyt samolubny,by bawić się ze wszystkimi. Dużo lwiątek mu nie pasowało,albo po prostu one nie chciały się z nim bawić. To trochę martwiło jego rodziców,bo oni zawsze umieli się dogadać. Ahadi postanowił pójść w to miejsce. Nie spodziewał się niczego,co było jego błędem. Tym razem lwiątko zapomniało o swoich wcześniejszych zachowaniach. Wbiegł na ziemię otoczoną mgłą. Lwiątko najpierw nie chciało wejść dalej niż kilka kroków. Zmartwiony Ahadi odszedł,ale nie chciał o tym mówić swoim znajomym. Jednak jedno z lwiątek-Glara podeszła do przyszłego króla,a on wiedział,że jej może wszystko powiedzieć. Ahadi powiedział jej o swoim problemie,ale ona powiedziała,żeby tam poszedł. Ahadi spuścił łeb. Nie wyobrażał sobie,że kiedyś będzie mówić o czymś takim dziewczynie. Gdyby powiedział to Uru,lwiczka na pewno by go wyśmiała,podobnie jak wiele innych lwiątek. Ahadi spojrzał jeszcze raz na ciemne miejsce z Lwiej Skały. Po chwili lwiątko zobaczyło za sobą matkę Zauditu. Królowa spojrzała na niego z dumną miną. Wiedziała,że jej syn jest zainteresowany czymś,ale nie wiedziała czym. Nie miała pojęcia,że Ahadi interesuje się innymi ziemiami. Jak dotąd były one dla niego obojętne. Jednak lwiątko nie chciało długo przebywać koło matki,która zaczęła rozmawiać. Zszedł z Lwiej Skały i podszedł do najbliższego drzewa. Potem spojrzał ostatni raz na ciemne miejsce w oddali. Poszedł do niego wolnym krokiem,lecz zatrzymał się w połowie drogi. Spojrzał na niebo,które powoli ciemniało i już zaczęły się pojawiać pierwsze gwiazdy. Więc młody król  nie miał czasu na rozmyślanie i szybko popędził do celu. Już miał zaczął swoje kalkulacje,gdy stanął. Już tylko kilka kroków dzieliło go od wymarzonego miejsca,lecz on trochę bał się tego. Nie chciał jednak pokazać sobie,że jest tchórzem.
-Przecież będę królem-myślał-Muszę być odważny,nie mogę się bać.
I z tymi słowami wkroczył do strasznego miejsca. Było ono całe w mgle,gdzie nie było niczego widać. Lwiątko podążało tam,gdzie będzie chociaż trochę światła,lecz trudno było znaleźć takie miejsce. Trochę przestraszony Ahadi szedł dalej. W myślach powtarzał sobie te słowa. W końcu odwaga wygrała i Ahadi trochę się wyluzował. Stawiał już pewniejsze kroki i coraz szybsze. Nie chciał biec i rozglądał się cały czas. Przyszły król dobrze wiedział,że i tu może czyhać na niego niebezpieczeństwo. Dziwne miejsce było straszne,ponieważ prawie nikt tam nie wchodził. Miejsce pojawiło się dopiero kilka dni temu i nikt nie chciał zobaczyć co tam jest. Ahadi dobrze wiedział,że on pierwszy tam wchodzi. Przynajmniej pierwszy z Lwiej Ziemi. Lwiątko słyszało jakieś dziwne słowa a potem chichoty. Jednak chichoty były o wiele inne,niż te które wydawały hieny. Ale hieny wtedy nie były jeszcze zagrożeniem dla lwów,więc Ahadi nie musiał się ich bać. A zwierzęta z tego miejsca na pewno nie były przyjazne. Po chwili do lwiątka wyskoczyła dwójka zwierząt. Były to gepardy,które zbuntowały się przeciwko władcom. Nie wszyscy wyrażali swoje uczucia tak jak np.Skaza,nienawiścią. Oni nie wiedzieli,że te gepardy są przeciwko im. Były takie zwierzęta,ale one bały się sprzeciwić się. Wiedziały,że i tak nie wygrałyby z o wiele większą armią króla Mohatu i królowej Zauditu. I tylko dla nich źle by się to skończyło. Jednak Ahadi uciekał jak najszybciej. Łapa poślizgnęła mu się na śliskiej ziemi,gdzie upadł. Dwójka gepardów doskonale to wykorzystała i podbiegła o wiele bliżej. Zanim przyszły król Lwiej Ziemi zdążył się podnieść,gepardy ze śmiechem dopadły go. Gepardzica była o wiele bardziej drapieżna i chciała go zabić. Drugi gepard chciał tylko postraszyć Ahadiego. Zwierzęta były rodzeństwem,które nie umiało się pogodzić. Zgadzało się tylko z tym,że lwy nie powinny mieć prawa do tronu. Ta dwójka była najbardziej znienawidzonymi gepardami na całej Lwiej Ziemi. Jednak Ahadi ich nie znał. Dwa gepardy już dopadły Ahadiego. Gepardzica na którą wołała Nafuu,uderzyła Ahadiego pazurem w brzuch. Lwiątko zwinęło się z bólu. Krzyk nie pomógł biednemu lwiątku,które płakało. Ahadi nie umiał się obronić,przez co Nafuu i Eslu mieli o wiele łatwiejsze zadanie. Nafuu uderzyła go jeszcze kilka razy,a Eslu tylko się śmiał. Uderzył go pazurem w nogę,a potem lwiątko uciekło. Z płaczem odeszło od ciemnego miejsca. Nie miał już sił dobiec do domu,więc położył się na trawie. Zacisnął ostre kły i próbował nie płakać. Jednak ból był zbyt silny,by Ahadi był w stanie nie płakać. Krew była już na trawie,a wtedy lwiątko powoli się podniosło. Zmartwieni rodzice przyszłego króla poszli go poszukać. Zobaczyli Ahadiego w bardzo złym stanie z ranami na brzuchu. Ahadi opowiedział im wszystko,a oni tylko go pouczyli. Nie spodziewali się tego po gepardach,które były zazwyczaj spokojne i łagodne. Ale teraz Eslu i Nafuu zostali wygnani z Lwiej Ziemi,ale najpierw poranieni przez Mohatu. Ahadi już nigdy nie chciał chodzić w ciemne miejsce przez gepardy,do których teraz czuł silny uraz. Nadal był bardzo ciekawy świata poza Lwią Ziemią,i chodził poza granicę,lecz bardzo rzadko.

Spotkanie w dżungli

Vitani była lwiczką,która uwielbiała przeżywać różne przygody. Wejście na były dom-Lwią Ziemię,nie stanowiło już dla niej żadnej przygody,ani nie wzbudzało adrenaliny. Wszyscy ze Złej Ziemi mieli zakaz wkraczania tam,ale mało które lwiątko się do tego stosowało. Vitani obudziła się w jaskini koło matki. Miała straszny sen z Kopą,ale nie chciała o nim mówić. W końcu Zira usnęła,ale Vitani nadal o nim myślała. Potem poczuła chęć wyjścia. Ale nie było to możliwe,ponieważ od razu ktoś by ją zauważył. Patrzyła tylko na lekki wiatr,który niesie liście z Lwiej Ziemi wysoko w górze. Z widocznym smutkiem położyła się,czekając na dzień. Minuty upływały jej mimo pozorom bardzo szybko. Już po kilku dłuższych chwilach mogła wyjść i się pobawić. Słońce dopiero wschodziła,a jego pierwsze promienie ogrzewały lśniące futro Vitani. Lwiczka zaczęła się rozglądać,ale niczego ciekawego nie zauważyła. Dotąd była tylko na Lwiej Ziemi,bo nigdzie indziej nie próbowała. Nawet z królestwa Simby można było dojść do ciekawych miejsc. Jednak lwiczka o tym nie wiedziała,i poszła przywitać się z Kopą. Ale lewka nigdzie nie było. Nie widziała też Kiary,ani nikogo. Weszła do jaskini,a tam wszyscy spali. Prawie wszyscy. Simba strasznie się wściekł na widok Vitani. Tylko on nie spał,a teraz obudził wszystkich. Z głośnym rykiem pomknął ku bezbronnej Vitani,która zamarła ze strachu. Była tak przerażona,że nie wiedziała nawet gdzie biegnie. Po chwili popłynęła jej pierwsza łza,a za chwilę było ich więcej. W końcu lwiczka weszła na drzewo. Myślała,że ogromny lew da jej spokój,ale zapomniała,że Simba też umie się wspinać. Gdy król zaczął wchodzić na drzewo,Vitani zeskoczyła. Ostatkiem sił biegła dalej. Nie widziała końca swojej ucieczki,a Simba był coraz bliżej. Nie było koło niego stada,ale to nie miało znaczenia dla lwiczki. Pomysłowa Vitani próbowała zagonić go do pułapki,ale Simba już znał tą sztuczkę. Ominął pułapkę,a Vitani była strasznie zaniepokojona. Wiedziała,że zaraz upadnie,a nie wiedziała,co może zrobić Simba. Lew ryknął jeszcze raz,a Vitani właśnie wtedy potknęła się. Jednak szybko się podniosła. Zaczęła uciekać,ale nigdzie już nie widziała króla. Teraz została sama wśród liści. Była w dżungli. Jeszcze nigdy nie widziała takiej ilości roślinności w jednym miejscu. Zaczęła się tym zachwycać,w ogóle nie myśląc o powrocie do domu. Wąchała kwiaty i szukała jakiejś wody. W końcu znalazła wodospad. Ale tam zauważyła coś,czego się nie spodziewała. Było tam stado Timona,które zaczęło uciekać w popłochu. Vitani nie wiedziała czemu,ale teraz nabrała chęci na jedzenie. Akurat koło niej leżała jedna z surykatek. Lwiczka oblizała się na jej widok i przycisnęła do ziemi. Surykatka zrozumiała,że to jej koniec. Ale Vitani puściła,a surykatka skorzystała z okazji. Lwiczka poszła napić się wody. Spojrzała w dół wodospadu,ale spadła. Już prawie utopiła się w wodzie,gdy zobaczyła pomagające jej surykatki. Wtedy lwiczka przeprosiła za to,a surykatki jej wybaczyły. Vitani spojrzała na nich dziwnie,bo nie spodziewała się tego. Ale surykatki nie były istotami wrednymi,więc pomogły lwiczce. Vitani spędziła koło nich trochę czasu,w ogóle nie martwiąc się o rzeczywistość. Nie myślała o matce,ani reszcie stada,która jej szukała. Było już południe,ale w dżungli nie było to tak widoczne. W końcu Vitani z surykatkami wyszli z dżungli. Tam lwiczka zobaczyła,że czas już nie płynie tak powoli,że już musi wracać. Zbliżał się zachód słońca,a jej nadal nie było w domu. Wszyscy polecali jej powrót,ale ona jeszcze nie chciała. Zobaczyła,jak jedna z surykatek objada się robakami. Spojrzała na nią dziwnie,ale sama chciała spróbować. Inni też ją namówili,i w końcu niezgodna Vitani spróbowała tutejszych rarytasów. Jednak od razu wypluła robaki,które jej nie posmakowały. Napiła się,aby zmyć ten smak. Jednak zamiast wody polizała żabę. Wszyscy zaczęli się śmiać,a Vitani razem z nimi. Przeżyła tu dużo szczęśliwych chwil,ale nie chciała wracać. Jednak już była noc,i wszyscy martwili się o lwiczkę. Vitani nie zdawała sobie z tego sprawy,ale wszyscy jej szukali. W końcu pożegnała się z nowymi przyjaciółmi. Zobaczyła,że słońce jeszcze całkowicie nie zaszło. Było to tylko wrażenie Vitani i innych. Lwiczka szła ze spuszczoną głową po rozgrzanym piasku. Ale gdy doszła już do Lwiej Ziemi,zobaczyła,że jednak jej dzień tak naprawdę był nocą. Była tak zmęczona,że zamiast nocy zobaczyła dzień. W końcu zobaczyła Zirę,która wołała ją. Zawiadomiła matkę o tym,a lwica wzięła ją w pysk. Powiedziała,że Vitani jednak się znalazła,i że już nie muszą szukać. Szczęśliwe stado wróciło razem ze swoją królową Zirą i jej córką Vitani na Złą Ziemię,a Vitani już nigdy nie odchodziła na tak długo bez zgody matki.

Dyplomy

Konkurs

1 zad.Popraw błędy w życiorysie Mufasy-

Lwiątko urodziło się na Lwiej Skale i miało ojca Ahadiego i matkę Uru. Miał też brata-bliźniaka Takę. Mufasa został wybrany na przyszłego króla,co ucieszyło Takę. Ahadi bardzo faworyzował syna,który czuł się lepiej u ojca. Tak samo jak Tace,spodobała mu się lwiczka Sarafina. W końcu Sarafina została jego żoną  i królową,a Mufasa królem. Mufasa nadał bratu nowe imię-Skaza. W końcu królowa Sarafina urodziła ślicznego synka-Wimbę. Wimba miał zostać przyszłym królem. Jednak brat Mufasy-Skaza chciał aby do tego nie doszło. Więc najpierw skłonił Wimbę do pójścia na cmentarzysko hien,gdzie lwiątko miały zaatakować trzy hieny-Shenzi,Banzai i Ed. Wimba wziął ze sobą przyjaciółkę Nalę,a Mufasa uratował ich. Ale następnego dnia Skaza zwabił Wimbę do wąwozu,gdzie hieny czekały by zaatakować gnu. Mufasa chciał uratować syna przed gnu,co udało mu się. Wimba został uratowany,ale Mufasa został zrzucony przez Skazę ze skalnej półki,a ostatnimi słowami jakie usłyszał były
-"Niech nam żyje król!"

2 zad.Zgadnij o kim mówię-

a)Ma czerwone oczy,a także trójkę dzieci-Nukę,Vitani i Kovu
b)Jest ojcem Ahadiego i mężem Zauditu
c)Jego znakiem rozpoznawczym jest blizna zrobiona przez matkę
d)Miał zostać królem,lecz uciekł z Lwiej Ziemi po tym,jak Zira prawie go zabiła,lecz kiedyś wrócił.

3 zad.Opisz wygląd postaci-

a)Nuka
b)Kiara
c)Nala

d)Ahadi


Dyplomy dostaną 3-4 osoby,więc warto się postarać :) Życzę wszystkim powodzenia,a konkurs będzie trwać kilka dni,bo teraz mnie nie będzie.

Nowy członek

Stado Złej Ziemi miało teraz spokój. Jego przywódczyni-Zira bardzo dbała o porządek w stadzie. Nigdy nie chciała nieproszonych gości. Jednak tym razem Vitani z Kovu wyszli poza granicę swojej ziemi. Nikt o tym nie wiedział,więc lwiątka mogły spokojnie iść dalej. Kovu zauważył kilka bardzo ładnych kwiatków i pobiegł je urwać. Chciał podać je siostrze,gdy usłyszał ryk. Ryk był jak u wielkiego lwa,więc Kovu z Vitani myśleli że znalazł ich Simba. Jednak potężnego ryku wcale nie wydał dorosły lew. Vitani podeszła bliżej,lecz przez wysoką trawę niczego nie zobaczyła. Musiałaby stanąć na kamieniu,czego za bardzo się bała. Kovu wysunął się na przód i wszedł powoli na kamień. Z nerwów podrapał go. Lwiątko coraz bardziej zaniepokojone uniosło łeb w górę. Jednak zobaczyło tylko trawę,a przez nią słychać było nowe ryki. Przestraszone rodzeństwo zaczęło uciekać,ale na niewiele im się to zdało. Potwór był coraz bliżej,aż w końcu ucichł. Wtedy Kovu z Vitani zatrzymali się,ale nie wiedzieli po co. Może straszny lew zgubił drogę,lub nie ma ochoty ich ścigać. Tak tłumaczyli to sobie dwaj wyrzutki ze Złej Ziemi. Jednak lew był bliżej niż im się wydawało. Był on skryty w krzakach,które były najwyżej osiem metrów od lwiątek. Jednak Kovu spojrzał na starszą siostrę,która chciała już wrócić do domu. Ale nie chciała okazać się tchórzliwa przy młodszym bracie,więc nie powiedziała tego w prost. Jednak Kovu widział,że Vitani się boi,a sam też nie chciał tego ukrywać. Położył łapę na piasku,a potem delikatnie po nim pisał. Litery były strasznie rozmazane,ponieważ lwy nie umiały dobrze liczyć ani pisać. Jednak lwiątko napisało "Zostaw nas",a przynajmniej chciało tak napisać. Litery nie udały się,ale były do odczytania. Jednak przeciwnik nie chciał wcale tego czytać. Wolał zaatakować lwiątka,niż doczytywać się przez dłuższy okres czasu. Tajemnicza postać nie dawała spokoju rodzeństwu,które były przez cały czas przestraszone. Vitani chciała pobiec na Lwią Skałę,ale wtedy musiałaby zawiadomić o tym króla Simbę. Kovu zaprzeczył temu,ale dość głośno krzyknął. Teraz już nawet głuchy wiedziałby,gdzie kryją się lwiątka. Lwiątka usłyszały kolejny groźny ryk. W końcu tajemniczy lew nie miał zamiaru się ukrywać. Dobrze wiedział,że Kovu i Vitani się go boją. Wiedział też,że są one wyrzutkami ze Złej Ziemi-dziećmi złej lwicy Ziry. Te lwiątka szanowało bardzo mało zwierząt poza Złą Ziemią. Zła Ziemia była miejscem dla wyrzutków,lecz nie wszyscy źle kojarzyli to miejsce. Zira z jej dziećmi została wygnana,a jej przyjaciółki dołączyły do jej stada. Połowa lwiego stada po prostu współczuła Zirze,która została źle potraktowana przez Simbę. Ale w końcu tajemnicza postać objawiła się. Na oczach Kovu i Vitani pojawiło się lwiątko! Było one strasznie podobne w wieku,bo od Vitani był młodszy tylko o jeden dzień. Lecz jego ciało przerażało. Miało blizny na oku,ramieniu i ugryzione ucho. Przerażający wygląd jednak nie przestraszył Kovu,którzy rzucił się na lwiątko. Tak samo Vitani,która nie doceniała lwów tylko po wyglądzie. Lwiątko jednak nie dało się zdominować przez potomka Ziry,który chciał go zaatakować. Atak jednak na nic się nie zdał,bo lwiątko było sprytniejsze. Przygniotło go do trawy,gdzie Vitani trochę bała się zaatakować. Jednak lwiątku spodobała się Vitani. Lwiątko puściło Kovu i podeszło do lwiczki. Przedstawiło się z łapą na sercu,co zrobiło wrażenie na Vitani. Lwiątko nazywało się Shawn,i był bardzo miły. Nie był jednak miły dla innych,tylko dla Vitani. Jednak i jej uwielbiał robić na złość. Lwiątka nie wiedziały,czy ich matka przyjęłaby do stada Shawna. Shawn nie miał rodziny i żył samotnie. Musiał dawać sobie radę sam,a w stadzie byłby bezpieczniejszy. Na Lwiej Ziemi nie przyjęto go. Zira jednak musiała się zastanowić,bo nie wiedziała czy go przyjąć. Jednak Shawn wygrał i został przyjęty. I tak do stada Ziry dołączył nowy członek-Shawn.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Przepraszam,że nie pisałam,ale pomysłów brak :(

Jeden lew-2 lwice

Zira bardzo kochała Skazę od początku,ale lew najpierw był mężem Sarafiny. Jednak później Sarafina odrzuciła go,i Skaza został sam. Wtedy zakochał się w Zirze,co uszczęśliwiło lwicę. Skaza i Zira zostali parą. Kochali się,ale nie tylko Zira była zakochana w królewskim bracie. W Skazie była zakochana jeszcze jedna lwica-Raven. Raven była znajomą Skazy,którego spotkała w dzieciństwie na pustyni. Potem przeniosła się na Lwią Ziemię i podobnie jak Zira,od samego początku zakochała się w lwie. Jednak Zira i Skaza nie wiedzieli o tym,a Raven szukała Skazy. Pamiętała,że Skaza zawsze był dla niej bardzo miły,i kilka razy bawili się od świtu do nocy. Jednak zwykła znajomość nie wystarczała upartej lwicy. Jej celem była teraz Zira,która niczego nie podejrzewała. Z Sarafiną Skaza był krócej,więc Raven nawet nie zdążyła się o niej dowiedzieć. Dopiero od niedawna wzięła sobie za cel małżeństwo. Skaza wcale nie kochał Raven,po prostu ją lubił,a właściwie zapomniał o niej. Nie widywali się przez długi czas,dopiero teraz Raven przypomniała sobie o starym koledze. Pewnej nocy znalazła Skazę siedzącego samotnie na drzewie. Lew dzisiaj nie spał w jaskini,bo źle się czuł. Raven z uśmiechem pobiegła do niego,ale Skaza ją zatrzymał. Wiedział,że była to Raven. Lwica zatrzymała się,ale powoli szła ku Skazie. Lew nie zauważył tego,lecz w końcu Raven wdrapała się na drzewo. Spojrzała w ziemię,i była trochę zaniepokojona. Nigdy nie lubiła być na dużej wysokości,a Skaza właśnie tam leżał. Chciała zejść,ale wtedy nie miałaby żadnych szans na rozmowę. Ukrywając strach odezwała się po cichu. Skaza nie usłyszał co mówi,a Raven nie chciała powtórzyć. Trochę się wstydziła. Ale Skaza chciał,aby powtórzyć. Lwica przełamała wstyd i powtórzyła. Zapytała się o zdrowie i takie rzeczy. Skaza opowiadał jej o całym swoim życiu. Raven miała nadzieję,że Skaza pokłócił się z Zirą i już nie są razem. Ale potem Skaza opowiedział jej o miłości z Zirą. Wtedy Raven załamała się,bo właśnie tego nie chciała usłyszeć. Zeszła z drzewa,a Skaza w ogóle jej nie zrozumiał. Lwica bez słowa odeszła daleko od drzewa. Skaza zeskoczył z niego i poszedł na Lwią Skałę. Tam nigdzie nie widział Raven,która też była w stadzie. Mufasa zdziwił się obecnością brata i podszedł do niego. Skaza powiedział mu,że jednak woli spać w jaskini. Król wrócił do spania,a Skaza cały czas myślał o Raven. Zira spała,a Skaza położył się obok niej. Spojrzał na żonę,a potem zamknął oczy. Długo czasu zajęło mu zaśniecie. Obudził się też bardzo szybko. Nie spał nawet 2 godzin,a już się obudził. Miał koszmar o tym,że Zira i Raven biły się,a Zira spadła do wulkanu i umarła. Ponownie spojrzał na Zirę z niepokojem i rozejrzał się po jaskini. Nigdzie nie było widać białej lwicy. To zaniepokoiło Skazę,który szczerze martwił się o znajomą. Poszedł jej poszukać,ale przez przypadek obudził Zirę. Lwica chciała,aby Skaza wreszcie położył się spać. Skaza chciał powiedzieć o spotkaniu z Raven,ale Zira już go nie słuchała. Lew położył się i zamknął oczy. Tym razem zasnął znów na kilka chwil. Powtórzyło się to jeszcze raz,ale wtedy już zobaczył Raven. Lwica spała w drugim kącie jaskini. Już nie czuł niepokoju i zasnął. Ale wtedy było już prawie rano,więc nie spał długo. Niewyspany lew poszedł z Zirą na spacer. Raven obudziła się wcześniej od nich,ale udawała że śpi. Wtedy wyszła z jaskini za dwójką lwów,by ich śledzić. Skaza i Zira mieli wyjątkowo dobry humor,więc przez głośne śmiechy nie zauważyli Raven. Ale w końcu lwica nie chciała już się ukrywać. Zira uśmiechnęła się do Skazy,a lew odwzajemnił jej to. Wtedy Raven ze złością i głośnym warczeniem zawiadomiła ich o swojej obecności. Zira obróciła łeb,a Raven rzuciła się na nią. Skaza chciał bronić Zirę,ale lwice uważały to za sprawę osobistą. Zira zwołała lwice,a większość było z nią. Tylko niektórzy byli za Raven,która nie przejmowała się tym wcale. Zaczęła się walka,a nikt nie wtrącał się. Wszyscy tylko oglądali walkę lwic,które biły się o Skazę. Większość lwic Raven uciekło,a lwice Ziry zostały. Wtedy Raven przyznała się do porażki. W ogniu szukała pozostałych lwic,których było bardzo mało. Z jej części zostały tylko 2 z 10,a z części Ziry 8 z 10. Zira jednak nie chciała przebaczyć tego Raven. Z głośnym rykiem rzuciła przeciwniczkę w ogień. Raven nie umarła,ale już nigdy nie chciała być ze Skazą,i walczyć z innymi lwicami o swoją miłość.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------Jak na razie mam jeszcze kilka nowych pomysłów,więc odwołuję zawieszenie ;)

Czy...?

Myślę nad tym,czy skończyć pisanie bloga. Nie mam nowych pomysłów,więc będzie może jeszcze 7 notek,później już nic. Może jeszcze coś wymyślę,ale wątpię. Pytanie- Czy koniec bloga to dobry pomysł?

Kłótnia

Ahadi był królem,który został zabity przez własnego syna Skazę i jego współpracowników hieny. Król nie spodziewał się tego w najmniejszym stopniu,bo nawet o tym nie myślał. Jednak na Lwiej Skale było o wiele gorzej. Po śmierci króla,to Mufasa miał zostać nowym władcą. Sarabi ucieszyła się na myśl,że już zostanie królową. Ale był jeden problem-Mufasa wcale nie chciał zostać królem. Ciągle uważał,że tron jeszcze należy się jego ojcu,że jest jeszcze za wcześnie. Sarabi zgodziła się na to,ale potem nie chciała już dać za wygraną. Poszła do Skazy,by mu to opowiedzieć. Lew zaśmiał się szyderczo na myśl,że może Mufasa odstąpi tronu. Poszedł w "odwiedziny" do brata,który leżał zamyślony. Przywitał go serdecznie,a potem usiał koło niego. Mufasa tylko odpowiedział,ale nie ruszył się ani na krok. Skaza uśmiechnął się wtedy na myśl,że na pewno zostanie królem. Zaczął wypytywać starszego brata o szczegóły jego smutku. Lew pamiętał,jak zabijał swojego ojca,i że nie było to aż tak wielką przyjemnością,jaką chciał uzyskać. Jednak śmierć Ahadiego dodała Skazie nowych sił do walki. Teraz został mu już tylko Mufasa. Mufasa spojrzał na Skazę,który zaczął drapać pazurami skałę. Tłumaczył,że to po to,żeby zachować odpowiednią długość pazurów. Jednak Mufasa nie przejmował się pazurami brata ani tym,co robi. Skaza spojrzał na niego z ukrywaną radością. Podszedł do niego bliżej i zaczął namawiać do wstania. Lew miał jednak nadzieję,że Mufasa nie podniesie się. Lew nie miał zamiaru wstać. Leżał w jednej pozycji już kolejne kilka godzin i wcale się nie ruszał. Do jaskini weszła Sarabi,która zobaczyła niespodziewanie Skazę. Nie wiedziała,że lew będzie chciał pomóc bratu. Jednak Skaza miał inne zamiary,niż pomoc. Mufasa był coraz bardziej zdołowany,chociaż wszyscy starali się z całych sił. Lew wyglądał,jakby sam potrzebował pomocy. Sarabi wyszła z jaskini. Skaza już prawie osiągnął swój cel,lecz nie przewidział jednego,drobnego szczegółu. Do jaskini wleciał Zazu,a zaraz za nim przyszła Sarabi. Skaza widział,że teraz nie będzie już tak łatwo. Gdy Mufasa był sam,to o wiele łatwiej było go przekonać do różnych rzeczy. Teraz potomka króla już wcale nie obchodził tron. Mało kto tak przeżywał śmierć rodziny. Skaza wyszedł z kwaśną miną,ale Sarabi chciała go zatrzymać. Nie udało jej się to i królewski brat odszedł. Zazu spojrzał na Mufasę,który nadal leżał. Nie chciał się odezwać ani słowem do nikogo. W końcu majordomus podleciał do lwa,który miał zostać królem. Zniecierpliwiona Sarabi usiadł tyłem do nich. Nie chciała patrzeć na męża,który nie chce przyjąć tronu. Wiedziała,że jeśli Mufasa szybko na nim nie zasiądzie,to tron może przejąć Skaza. A Sarabi była już przygotowana na to,żeby zostać królową. Jednak Mufasa nadal nie chciał zrobić tego co do niego należy. Wreszcie wstał,ale nie po to by ogłosić się królem. Starszy syn Ahadiego poszedł się napić. Uru także myślała,że Mufasa jednak nie zostanie królem Lwiej Ziemi. Bardzo chciała,aby to Skaza został królem,a już było blisko. Wystarczyły jeszcze 2 dni,a za 3 dni Skaza mógłby zostać królem lwiego królestwa. Skaza strasznie się z tego cieszył,a Mufasa z Sarabi mieli kryzys. Mufasa w nocy poszedł porozmawiać z żoną,tak jak chciała Sarabi. Sarabi zaczęła z nim rozmawiać na temat przejęcia tronu. Mufasa opuścił łeb i spojrzał na nią ze złością. Zaczął krzyczeć,że lwicy zależy tylko na władzy. Zły lew odszedł od niej,ale Sarabi nie miała zamiaru odpuścić. Wiedziała,że przecież Mufasa musi zostać królem,by na Lwiej Ziemi zapanował porządek. Ale uparty Mufasa nie miał zamiaru tego zrobić. Następnego dnia obudził Sarabi i chciał jej wytłumaczyć,że jednak woli oddać tron młodszemu bratu. Wtedy Sarabi wybuchła. Jej złość nie miała granic,bo wolała o wiele bardziej króla Mufasę i królową jako siebie. Wyszła obrażona,a Mufasa znów się położył. Nie miał zamiaru koronować się na króla,co jeszcze bardziej zadowoliło Skazę i Uru. Zira także była szczęśliwa,bo przecież była zakochana w królewskim bracie. Sarafina nadal kochała lwa,ale już nie tak jak wcześniej. Skaza był coraz bliżej swojego sukcesu. Jednak Mufasa mimo namów wciąż nie chciał zasiąść na lwim tronie. Wtedy przyszedł do niego Rafiki,którego wezwała Sarabi. Lwica wytłumaczyła pawianowi,że Mufasa nie chce objąć tronu po ojcu. Rafiki przyszedł do niego i wytłumaczył,że inaczej to Skaza musiałby zostać królem. Jednak Mufasa nie wiedział,czy oddać tron młodszemu bratu,czy wziąć odpowiedzialność na siebie. Sarabi i reszta stada miała nadzieję,że Mufasa nie odda Skazie tronu,bo przecież to on jest potomkiem króla Ahadiego. Jeszcze tej nocy Mufasa z Sarabi znów wyszli z Lwiej Skały. Zostawili stado samo,i poszli nad wodopój. Jednak Mufasa zatrzymał się koło wody,gdy jeszcze tam nie doszli. Sarabi obróciła się do niego,ale Mufasa nie chciał z nią rozmawiać. Był zły na żonę,że aż tak zależy jej na władzy. Sarabi próbowała wytłumaczyć mu,że przecież musi być król,a Ahadi już nie ożyje. Te słowa jeszcze bardziej zabolały lwa,który odszedł. Sarabi bez skutku wołała za nim. Mufasa nie wrócił. Następnego dnia albo Mufasa albo Skaza miał zostać królem. Mufasa doskonale o tym wiedział,ale nie wiedział,co zrobić. Przecież nie chciał zostać królem,ale szkoda było mu oddać Lwią Ziemię w  panowanie Skazie. Gdy nastał świt,skłócone małżeństwo pogodziło się. Skaza,Zira,Uru i Sarafina czekali na to,żeby to Skaza wszedł na tron i ryknął z całych sił. Ale na szczycie tronu zobaczyli Mufasę i Sarabi,już pogodzonych. Mufasa zgodził się z innymi,że jednak musi zostać królem Lwiej Ziemi. Pogodził się z żoną,i został królem Lwiej Ziemi.

Przyjaciółka Nali

Nala znalazła już Simbę,ale pamiętała też o dawnej znajomej. Nazywała się Kijany,i była bardzo dziwna. Była straszną plotkarą,i mało kto miał do niej zaufanie. Nie można było jej powiedzieć jakiejkolwiek tajemnicy,bo od razu by to rozpowiedziała. Dlatego mimo urody ciężko było jej znaleźć chłopaka. Nala dziwnie się czuła,gdy jej coś mówiła. Była ona z Rajskiej Ziemi,ale czasami przeprowadzała się na Lwią Ziemię. Wtedy cała Lwia Ziemia zaczęła się żalić,że Simba i Nala wpuszczają ją do królestwa. Zaczęli się naradzać,a władcom trochę się to nie podobało. Rozumieli,że nie lubią Kijany,ale nie rozumieli ich przesadnych narad. Wkrótce Kijany była już na Lwiej Ziemi. Wszyscy zaczęli przezywać lwicę. Mówiły na nią Usaliti,co znaczy zdrada. Gdyby Kijany nawet miała chłopaka,to jeden z pewnością by jej nie wystarczył,o czym przekonało się dużo lwów. Od wtedy wszyscy omijali ją z daleka. Tylko Simba i Nala gościli ją pogodnie,co trochę ją denerwowało. Ale poszła na Rajską Ziemię,skąd wzięła wszystkie swoje przyjaciółki. Było ich dużo,ale nie wzięła wszystkich. Wzięła cztery kumpele,by zmienić zachowanie lwic z Lwiej Ziemi. Wszystkie jej przyjaciółki dziwiły się,czemu Kijany nie nawiązuje z nimi przyjaźni. Jedna z nich-Claw,była strasznie przyjacielska,i próbowała się z nimi zaprzyjaźnić. Ale lwice wolały trzymać się od nich z daleka. Simba też niezbyt ją lubił,ale Nala nie gardziła spotkaniami z nią. Po kilku chwilach wszystkie lwice odeszły od Kijany,bo poczuła się pewniej. Kijany spojrzała na Lwią Skałę,po czym bez wahania na nią weszła. Pierwsza zobaczyła ją Nala,która od razu do niej przybiegła. Kijany opowiedziała o przeprawie przez Lwią Ziemię,a Nali było głupio za swoje stado. Kijany mówiła nawet,że stado złej Ziry lepiej ją przyjęło,gdy przez nie przechodziła. Wtedy Nala zaśmiała się,lecz była to prawda. Simba niezbyt dobrze spoglądał na Kijany,o której myślał bardziej ze złej niż dobrej strony. Kijany nie była tam lubianą lwicą,ale Nala bardzo chciała to poprawić. Lubiła lwicę,która była niewiele młodsza od niej. W końcu całe stado wysłuchało przemówienia Nali,ale żadna lwica ani lew nie chcieli się do tego zastosować. Nikt nie lubił Kijany. Złość stada nie miała granic,gdy Nala zaprosiła ją do jaskini. Miała razem z nimi spać,jakby była w stadzie. Nala nawet zaproponowała jej to,ale Kijany ku szczęściu stadu się nie zgodziła. Chociaż to ucieszyło stado,ale lwica miała zostać z nimi przez około tydzień. Ale Kijany zawsze zostawała o wiele dłużej,niż mówiła. Więc nie wszyscy byli z tego zadowoleni. Zadowolona była tylko Nala,która ufała lwicy. Drugiej nocy wyznała jej sekret. Kijany obiecała,że nikomu o nim nie powie. Ale królowa zapomniała,że Kijany nie umie powstrzymać się od plotek. Zaczęła tego żałować,ale miała nadzieję,że jednak Kijany się powstrzyma. Ale lwica nie czekała długo,żeby powiedzieć o tym przyjaciółkom. Lwice śmiały się z niej,a Nala wszystko to słyszała. Wkroczyła do akcji,a lwice zaczęły się śmiać jeszcze mocniej. Wtedy pękały ze śmiechu,a Nala zawiodła się na Kijany. Ale Kijany sama się z niej śmiała. Królowa nie wytrzymała i zaatakowała lwice. Wtedy przestraszone uciekły,ale Nala zatrzymała Kijany. Wróciła z nią na Lwią Skałę,a tam opowiedziała o wszystkim mężowi. Simba kazał stadu jej pilnować,a sam poszedł pocieszyć Nalę. Nala opowiedziała mu to jeszcze raz,ale tym razem z płaczem. Simba też był smutny,bo Nala dała się tak wykiwać. W końcu postanowiono,że Kijany zostanie wygnana z Lwiej Ziemi na zawsze. Kijany było z tego powodu przykro,ale wiedziała czemu ją wygnano,i już nigdy nie weszła na Lwią Ziemię.

Choroba Mheetu

Mheetu jak wiadomo,był młodszym bratem Nali. Lwiczka bardzo go kochała,a on świetnie się z nią dogadywał. Jednak pewnej nocy Mheetu obudził się w wrzaskiem. Sarafina od razu do niego wstała,ale lwiątko nie chciało nic powiedzieć. Lwica z niepokojem położyła się,ale nadal obserwowała syna. Nala nie obudziła się,ponieważ spała na drugim końcu jaskini,koło Tamy i Kuli. Lwiątko próbowało spać,ale straszny sen nie dawał mu spokoju. Ciągle myślał o dręczącym go śnie. Sen był naprawdę koszmarny. Simba i Nala  giną z pazurów Mufasy i Sarafiny,a on to wszystko widzi. Nie było w tym śnie krwi,ale i tak był straszny. A na dodatek,Mheetu był jeszcze bardzo małym lwiątkiem. Gdy nastał świt,Mheetu wyszedł pierwszy z jaskini. Tylko on nie spał całą noc. Wszyscy inni mieli piękne sny,tylko on miał koszmar. Nie mógł wytłumaczyć sobie czemu. Nala dowiedziała się od matki co się stało,i postanowiła powiedzieć o tym Simbie. Jednak młodego księcia niezbyt to interesowało. Simba skupiał się tylko na zabawie i królestwie. Obrażona lwiczka odeszła od niego. Simba nie rozumiał czemu Nalę to tak interesuj. Lwiczka poszła do brata,który leżał koło Zazu. Ptak nie widział,by Mheetu był chory. Lwiątko rzeczywiście nie miało gorączki,ani żadnego bólu. Po prostu nie mogło znieść strasznego snu. Nala wiedziała,że Mheetu musiał mieć jakiś straszny sen. Chciała się dowiedzieć od niego wszystkiego,ale Mheetu powiedział tylko o tym,że Simba i ona umarli. Nala była przerażona,ale chciała się dowiedzieć więcej. Bez wahania podejmowała kolejne próby,które i tak się nie udały. Mheetu już nic jej nie powiedział. Nala odeszła od nich,zostawiając Mheetu z Zazu. Majordomus szybko odleciał od lwiątka,które zostało same. Jednak po chwili zobaczyło Toja,który leżał na drzewie w otoczeniu ptaków. Podszedł do drzewa ze smutną minką. Tojo od razu zapytał się o jego humor,ale lwiątko powiedziało tylko to co Nali. Jednak Tojo nie miał zamiaru dalej wypytywać o to Mheetu,bo nie było to jego sprawą. Jednak tej nocy było o wiele gorzej. Mheetu zasypiał i natychmiast budził się z krzykiem. Krzyk był jak z horroru,więc nikt nie przespał tej nocy. Wszyscy próbowali mu pomóc,ale nic nie pomogło. Małe lwiątko ciągle budziło się z przerażającym krzykiem. Po tej nocy Sarafina poszła z nim do Rafikiego. Nala i Simba chcieli iść z nimi,ale Sarafina pozwoliła na to tylko Nali. Nie chciała,by królewski syn chodził ciągle za nimi. Uważała,że Simba przecież nie jest ich synem,więc powinien więcej czasu spędzać ze swoją rodziną. Simba zrozumiał lwicę i odszedł. Nala była smutna,że nie może iść z najlepszym przyjacielem. Miała wybór-pójść z rodziną albo przyjacielem. Wybrała rodzinę. Ni nie szedł z nimi,ponieważ musiał powiedzieć o tym reszcie stada. W końcu Mheetu z matką doszli do Rafikiego. Mądry pawian uznał,że lwiątko nie jest do końca zdrowe. Przerażona rodzina chciała wiedzieć co mu jest. Mheetu będzie widział teraz różne postacie,które są nieprawdziwe. Lwiątko było tym załamane. Była to poważna choroba,bo lwiątko nie odróżniało rzeczywistości od fikcji. Wszystko co widzi jest dla niego prawdziwe,a teraz widział wiele rzeczy. Przez to mogło zginąć. Mały Mheetu wrócił do domu,a tam Sarafina kazała Nali zostać z bratem. Nala zgodziła się. Mimo próśb Simby,by z nim poszła,Nala została. Simba nie rozumiał,że Mheetu był poważnie chory. W końcu nastał wieczór,a Sarafina wróciła do rodziny. Przez ten czas obserwował ich Ni,którego nikt nie widział. Nala uważnie obserwowała Mheetu,który jak na razie nie wykazywał nic niepokojącego. "Warta" Nali była więc bardzo prosta. Mheetu prawie spał,ale był okropnie zmęczony. Nie wiedział nawet czym. Jeszcze tej nocy obudził się cicho. Śniło mu się,że ucieka przed hienami. Hieny nadal go goniły,chociaż już się obudził. Lwiątko widziało je i słyszało. W jego rzeczywistości hieny skakały po lwicach,które się nie obudziły. Lwice spały,a hieny były coraz bliżej. Lwiątko uciekło z domu. Wybiegło z jaskini,a potem dobiegło aż do cmentarzyska słoni. Tam nieprawdziwe stworzenia zniknęły. Mheetu poczuł bezpieczeństwo,ale nie na długo. Już po kilku chwilach lwiątko zobaczyło hienę. Hiena złapała go za ogon i zaczęła pociągać do siebie. Lwiątko tak naprawdę wyglądało bardzo śmiesznie,jednak dla niego było to rzeczywistością. Lwiątko widziało tylko hieny,które atakują go bez końca. Ta sytuacja powtórzyła się jeszcze przez kilka nocy,po czym Mheetu był już całkowicie zdrowy.

Kolejne dyplomy

Wielkie dzięki ;D

Narodziny Rafikiego

W dżungli żyła para pawianów-Tis i Zamani. Zamani była pawianicą,która bardzo często przebywała wśród przyjaciół. Łatwo ich zdobywała,a Tis miał z tym problem. Pawian nie zawsze był zadowolony ze spotkań żony,ale akceptował to. Oboje bardzo się kochali. Pewnego dnia spotkali się nad wodopojem,gdy Tis wpadł na Zamani. Pawian pomógł wtedy jej,i wtedy się zaprzyjaźnili. Potem było już tylko łatwo. Tis był bardzo szczęśliwy,że Zamani wreszcie zaszła w ciąże. Widział to,lecz nie był aż tak szczęśliwy. Bał się,że opieka nad dzieckiem będzie zbyt trudna. Zamani była jednak bardzo szczęśliwa z tego powodu. Chciała jak najszybciej dowiedzieć się,czy będzie miała chłopczyka czy dziewczynkę. Bardzo chciała dziewczynkę,ale nie pogardziłaby chłopcem. Pewnego dnia wstała nad wodopojem. Zobaczyła,że jest już prawie na pustyni. Nie wybierała się tam,więc nie wiedziała jak się tam znalazła. Po kilku chwilach napiła się,i pobiegła do Tisa. Tis był szczęśliwy,że jego żona interesuje się dzieckiem. Sam był bardzo ciekawy,jakie będą mieli dziecko. Nie był na sto procent pewien,że będzie zadowolony. Zdawał sobie sprawę z odpowiedzialności,jaką będzie ponosił. Zamani jednak wcale się tym nie interesowana,i myślała tylko o płci dziecka. Po chwili poszli w głąb dżungli. Chcieli porozmawiać. Zamani była bardzo zadowolona,że Tis chce rozmawiać. Przyszłego ojca niepokoiło to,że teraz będzie musiał opiekować się małym dzieckiem. Dużo razy widział słodkie,małe pawianki,ale nie wyobrażał sobie opieki. Zaczęli rozmawiać. Zamani była bardzo zaniepokojona postawą męża,który z pesymizmem mówił o dziecku. Tis zaczął rozmawiać. Zamani próbowała go przekonać,ale pawian był zbyt uparty. Z krzykiem na żonę wyszedł z głębi. Nie miał zamiaru dalej jej słuchać,a Zamani została sama. Była strasznie smutna,że jej mąż myśli tylko i wyłącznie o sobie. Nie chciał tego dziecka. Wtedy Zamani zaczęła płakać,i myślała jak pozbyć się dziecka. Jednak te myśli szybko jej przeszły,ale nadal została w głębi. Wtedy znalazł ją inny pawian-Mawazo. Mawazo spojrzał na nią ze współczuciem,a ona opowiedziała mu swoją historię. Mawazo był strasznie smutny tym,co ją spotkało. Od pierwszego spojrzenia zakochał się w młodej pawianicy. Chciał wykorzystać to,że Tis się nią nie opiekował. A Zamani też nie pogardziłaby nowym znajomym. Pawian przedstawił się i wytłumaczył,że jest lekarzem i szamanem władców Lwiej Ziemi. Opowiedział Zamani co to jest Lwia Ziemia,i co robi,a pawianica była nim zachwycona. Zamani rozmawiała z Mawazo,i zobaczył ich Tis. Pawian był okropnie wściekły na żonę,że go zdradza. Zamani próbowała mu wytłumaczyć co się stało,ale zdenerwowany Tis nie chciał jej słuchać. Odszedł z krzykiem,a Mawazo czuł się temu winny. Jednak Zamani pocieszyła go,i postanowiła odrzucić Tisa. Wtedy na Lwiej Ziemi rządził król Izlar i królowa Zomba,czyli rodzice Mohatu i Isaki. Wtedy mało który pawian ich znał,bo wszystkie mieszkały poza terenem królestwa Izlara i Zomby. Bo władcy nie chcieli więcej zwierząt. Zamani urodziła zdrowego synka. Tis był zazdrosny,ale nie wrócił do byłej. Wtedy nowym mężem Zamani był Mawazo. Zamani urodziła syna w dżungli gdy padał lekki deszcz. Mawazo i Zamani postanowili nadać swojemu dziecku imię. Nadali mu Rafiki. Jednak nowa para nie chciała,aby Rafiki wiedział o całym zdarzeniu,więc rzadko kiedy się spotykali. Zamani mówiła Rafikiemu,że Mawazo to jego nauczyciel. Uczył go,a Rafiki nigdy nie domyślił się,co się stało.

Zazu niewolnik

Zazu był królewskim majordomusem-pilnował dzieci,dostarczał wiadomości do króla,i co najważniejsze,był dobrym przyjacielem króla. Najpierw był majordomusem Ahadiego i Uru potem Mufasy i Sarabi,a teraz Mufasa umarł. Cała Lwia Ziemia pogrążyła się w smutku i żałobie. Prawie cała,bo Skaza,Zira i hieny wcale nie byli smutni. To Skaza rzucił swojego starszego brata Mufasę do pędzącego stada gnu. To przez niego król Mufasa umarł. Ale Skaza nie czuł się źle z tego powodu. Zazu też był strasznie smutny. Przecież Mufasa był jego najlepszym przyjacielem,a także królem. Nikt jednak nie pocieszał ani lwic,ani Zazu lub Rafikiego. Skaza uśmiechnął się chytrze i podszedł do ptaka. Zazu odleciał poszukać Mufasy. Ale Skaza złapał go za ogon i kazał zostać. Zazu prosił go o pozwolenie odlecenia,ale lew nie chciał o tym słyszeć. Majordomus stracił nadzieję i wrócił do lwic. Siedział na grzbiecie Skazy,tak jak chciał nowy król. Skaza spoglądał na niego przez całą drogę. Ale przestraszony ptak nawet nie myślał o ucieczce. Coraz bardziej zbliżali się do Lwiej Skały,a tam zły król wypuścił Zazu. Zobaczył Zirę do której podszedł,a Zazu korzystając z okazji spróbował uciec. Ale Skaza od razu to zobaczył i złapał Zazu. Z gniewu rzucił ptakiem o skałę. Zira uznało to za bardzo męskie ze strony Skazy. Ale Zazu myślał,że Skaza zupełnie postradał zmysły. Rządził się jak nie wiadomo kto,nie tak jak Mufasa czy Ahadi. Zazu nie przepadał za Ahadim,ale Skazę znienawidził. Od razu wiedział,że będą kłopoty. Były majordomus poleciał do lwic,do jaskini. Skaza i Zira śmiali się z niego,ale ptaku wcale to nie przeszkadzało. Nie obchodziło go co inni o nim myślą. On miał tylko wykonywać swoją pracę. Wywiązywał się z obowiązków,ale teraz będzie miał inne. Nie wiedział jeszcze jakie,ale na pewno nie takie same jak do tej pory. Skaza nie zachowywał się jak zwykły król. Wręcz przeciwnie. Był jednym królem w swoim rodzaju. Jeszcze żaden król nie był taki wredny dla swoich poddanych. A w jaskini Zazu starał pocieszyć Sarabi i samego siebie. Wiedział co odczuwała była królowa po stracie Simby i Mufasy. Ptak chciał następnego dnia wyruszyć po raz ostatni zobaczyć zmarłego króla Mufasę i księcia Simbę. Sarabi i reszta ze łzami w oczu się zgodziła. Nala podeszła do Sarabi z płaczem. Mheetu poszedł za nią,a później doszli wszyscy. Zazu cały czas mówił,a oni tego słuchali. Byli zaciekawieni pomysłami Zazu. Nie wszystkie były dobre,ale watro było posłuchać. Majordomus z płaczem przyznawał się do winy. Pamiętał,że był tam,ale potem coś się stało. Ale co,to już nie pamiętał. Pamiętał tylko,że był. Ale to wiele nie pomogło lwicom i ich dzieciom. Wszyscy byli strasznie smutni. Po kilku chwilach do groty wszedł Skaza z Zirą. Z szyderczym uśmiechem szli obojętnie obok lwic. Tylko Zira cieszyła się z gniewu lwic. Sarafina wiedział,że gdyby nie rzuciła Skazy,to by się tak nie potoczyło. Ale teraz nie miała zamiaru przyznawać się do błędu. Powiedziała o tym tylko Nali i Mheetu. Wtedy Shizasen już dawno umarł,a Sarafina miała męża Ni. Ni wszystko to słyszał. W końcu nie mógł już słuchać żony i wyszedł z ukrycia. Przyznał,że ich obserwował przez cały ten czas,ale Sarafina nie była na niego zła,tak się spodziewał lew. Następnego ranka poszli do wąwozu zobaczyć Mufasę i Simbę. Wszyscy poszli,nawet Skaza i Zira. Kilka hien chciało to zobaczyć,ale lwice je przepędziły. Wtedy hienom się nie udało. Same lwy poszły zobaczyć ciała nieżywych lwów. Widok był straszny. Mufasa leżał stratowany przez gnu pod złamanym drzewem. Tylko Simby nie było nigdzie widać. Ale Skaza skłamał wszystkich,że zakopał ciało małego lewka. Wszyscy w to uwierzyli,ale Sarabi miała podejrzenia. Jednak one szybko jej minęły,i martwiła się tylko o zmarłego męża. Okropnie smutnym widokiem było ciało Mufasy. Gdy wrócili na Lwią Skałę zaczęło się ściemniać. Nie było jeszcze wieczoru a tym bardziej nocy,więc zbliżała się burza. Nadchodziła ona wielkimi krokami. Zazu poleciał na ten deszcz. Siedział na kamieniu bardzo długo. Była już noc,i deszcz zaczynał ustawać. Ale krople nadal spadały jedna po drugiej. Zazu w płaczu przeżywał śmierć najlepszego przyjaciela i jego syna. Majordomusowi wszystko przypominało przyjacielskiego Mufasę i jego słodkiego synka Simbę. Z czasem przestało padać,a Zazu poleciał na Lwią Skałę. Tam ledwo powstrzymywał się od napływających do oka łez. Ale nie umiał się powstrzymać,podobnie jak reszta stada. Skaza nie wytrzymał,i wrzucił Zazu do klatki z żeber jakiegoś zwierzęcia. Od wtedy Zazu został niewolnikiem Skazy. Lew kazał mu śpiewać cały czas. I tak dalej toczyło się życie ptaka Zazu.

Dyplomy

Zuzia jakby co,to dostałaś 3 miejsce,ponieważ opowieść była ciekawa,ale za długa ;)

Konkurs

1 zad.Powiedz o kogo mi chodzi-
a)Była pierwszą żoną Skazy i matką Nali i Mheetu
b)Jest starszym bratem Kiary
c)Jego żoną jest Uru
d)Jest córką Simby

2 zad.Kto był starszy? (niektórzy Mogą być bliźniakami)
Mheetu czy Nala
Nuka czy Vitani
Skaza czy Mufasa
Sarabi czy Naada
Zingela czy Sarafina

3 zad.Wybierz ciekawą notkę ze swojego bloga (byle nie za długą,bo nie będę miała czasu jej przeczytać) i podaj mi link do niej.

Nagrodą będą dyplomy,które dostaną osoby na 1,2 i 3 miejscu,pozostałe dostaną komentarze do notek :)

Odwiedziny Mufasy

Simba został zwabiony do wąwozu przez wuja Skazę. Lew kazał księciu zaczekać na Mufasę,po czym sam poszedł dać znak hienom. Simba uczył się ryczeć,czekając na niespodziankę od ojca,którą obiecywał mu wuj. Lwiątko ćwiczyło na kameleonie,gdy zatrzęsła się ziemia. Przerażone lwiątko spojrzało w górę,i zobaczyło tysiące biegnących ku niemu antylop gnu. Książę wspiął się na drzewo,po czym zobaczył Zazu. Mufasa natychmiast pobiegł mu z pomocą. Wyciągnął go z wąwozu,i lwiątko zostało uratowane. Siedział na kamiennej półce,podczas gdy Mufasa walczył o życie. Już raz spadł do gnu,a następnym razem z tego nie wyjdzie. Simba obserwował poczynania ojca. Nie mógł jednak zobaczył całej tej historii. Nie wiedział,że Skaza zrzucił swojego brata,gdy ten poprosił go o pomoc. Widział tylko spadającego króla. Gdy stado przebiegło,lwiątko wróciło do nieżywego ojca. Płakało i błagało o pomoc,ale to nie pomogło. Król został stratowany. Po kilku chwilach przyszedł Skaza. Lew powiedział mu,aby odszedł z Lwiej Ziemi. Lwiątko nie domyślało się,że to Skaza zabił Mufasę,i posłał za nim hieny. Simba uciekł,a Shenzi,Banzai i Ed zaczęli go gonić. Jednak Simba biegł za szybko,i hieny go nie dogoniły. Potem rzucił się w ciernie,gdzie nie odważyły się pójść tchórzliwe hieny. Lwiątko uciekło na pustynię. Tam było bezpieczne,ale w końcu nie miało sił,i upadło. Sępy nie rozróżniały królewiczów,królów,i zwykłych lwów,po prostu polowały. Sępy zabiłyby małego Simbę,gdyby nie Timon i Pumba. Dwójka szczęśliwych zwierzaków bardzo chcieli mieć trzeciego przyjaciela. Obaj byli wyrzutkami,a Simba prawie tak samo. Nie chciał im powiedzieć co stało się jeszcze przed chwilą,ale surykatka i guziec wszystko mu opowiedzieli. Lwiątko musiało zostać przy nich by przeżyć,ale nawet polubiło nowych przyjaciół. Jednak Simba nie od razu zasnął. Nie chciał przez cały czas siedzieć,bo i tak by nie zasnął. Timon chciał aby został,ale lwiątko poszło własną drogą. Timon i Pumba próbowali go dogonić,ale Simba był szybszy. W końcu lwiątko zaszyło się w najgłębszej dżungli. Tam dwójka przyjaciół już nie poszła. Książę znów zaczął płakać. Przypomniał sobie o zmarłym ojcu,przygodzie z hienami,i wygnaniu. Nie było to całkowite wygnanie,lecz został bez domu. Miał dom w dżungli,lecz to nie zastąpiło mu prawdziwego domu na Lwiej Ziemi. Tęskniła za przyjaciółmi i rodzicami. Tęsknił szczególnie za Nalą i Mufasą,do których był najbardziej przywiązany. Poszedł na kamienistą drogę,gdzie znów płakał. Lwiątko było strasznie smutne,a Mufasa już dostał się do nieba. Sprawiedliwy i mądry król nie musiał długo czekać,aby go tam przyjęli. Wszyscy wiedzieli,że Mufasa był dobrym lwem. Nie zastanawiali się nawet,by go przepuścić. Simba był całkiem sam,gdy zaczął patrzeć na dół. Była tam całkiem spora przepaść i myślał,czy by tam nie spaść. Ze łzami w oczach zaczął myśleć o samobójstwie. Myślał o tym na poważnie,i coraz bardziej o tym myślał. W końcu otworzył pysk,i spróbował ryknąć. Uczył się ryku,żeby przestać myśleć o nieszczęściach. Ale z oczu małego Simby wciąż wypływały nowe łzy. A tymczasem w niebie,Mufasa widział co robi jego syn. Nie mógł znieść myśli,że Simba jest teraz pod opieką Timona i Pumby. Wtedy właśnie pokazał się Simbie. Już nie jako żywy król,lecz wielki duch. Jednak Simba nie widział ojca,który przeminął z pierwszym powiewem wiatru. Po kilku minutach Simba przestał płakać,i postanowić wrócić do nowych przyjaciół,i nauczyć się życia według Hakuny Mataty. Jednak Mufasa zbytnio martwił się o niego,by zostawiać go teraz samego. Jako wielki złoty duch wystawił łapę do wygnanego księcia. Simba czuł,że to ktoś dla niego ważny,lecz nie wiedział kto. Gdy już prawie widział ducha,duch Mufasy zniknął. Rany psychiczne Simby były jeszcze zbyt słabo zagojone,by mógł spotkać się z Mufasą. Mufasa jednak wykonał swoje zadanie,i wrócił do nieba.

Mąż Livy

Liva była hieną okaleczoną przez lwa. Lew wydrapał jej oko i poszarpał uszy. Liva była hieną oszpeconą do końca życia,jednak jej to wcale nie przeszkadzało. Nie szukała też swojej drugiej połówki,by być bardziej szczęśliwa. Nie przeszkadzała jej samotność,bo była dość wybuchową hieną,i mało kto długo by przy niej wytrzymał. Zatrzymała się koło cmentarzyska słoni,by tam odpocząć. Wiedziała,że Jomy teraz nie ma,więc nie było po co tam iść. Położyła się,ale zobaczyła coś niespodziewanego. Zobaczyła kępkę trawy,która nie rosła tu od wielu lat. Natychmiast ją zerwała,bo była nią zbyt podekscytowana. Wtedy zdała sobie sprawę z tego,że przez nią cmentarzysko słoni już nigdy się nie odnowi. Ze spuszczoną głową odeszła od domu siostry. Mimo tego,że była starsza,to Joma była o wiele mądrzejsza. Liva także chciała być królową stada. Joma i Hafl byli władcami hien,a ich dzieci miały przejąć po nich władzę. Żeby nie było kłótni,wpadli na pomysł-wszyscy 3 będą władcami. Na taki pomysł nie wpadł jeszcze nikt. Jednak Liva nie była zazdrosna o siostrę,i w przeciwieństwie do Skazy,nawet trochę się cieszyła. Przecież stado było ogromne,a ona nie umiałaby nim pokierować. Odeszła do dżungli,gdzie znów przypomniały jej się stare rany. Podeszła do wodospadu,by zobaczyć,czy może nie zniknęły. Ale zawiodła się. Nie wiedziała,że będzie już tak do końca życia. Z oczu popłynęło jej kilka łez. Jednak po chwili podniosła się i poszła gdzie indziej. Wychodząc z dżungli zauważyła znajomą jej twarz. Po chwili zobaczyła,że był to ten sam lew który ją oszpecił. Teraz Liva nie umiała już powstrzymać swojej złości. Z jak najgłośniejszym warknięciem rzuciła się na lwa. Lew wiedział,że była to Liva. Uderzył ją łapą dla ostrzeżenia. Liva jednak nie miała zamiaru się poddać. Wybuchowa hiena była tak nasączona złością,że już nic nie mogło jej powstrzymać. Jednak przy skoku poślizgnęła się o wodę z małego źródełka i upadła. Lew odszedł,bo nie chciał już zawracać sobie nią głowy. Liva była zła,bo teraz wyszła tylko na głupią. Nie było w okół nikogo,ale ona i tak się tego wstydziła. Odeszła od dżungli i poszła na Rajską Ziemię. Tam też nie została mile przyjęta. Wiele dzieci bało się jej,dlatego nie mogła tam zostać. Nie wiedziała gdzie już pójść. Wróciła na cmentarzysko słoni. Shenzi,Banzai i Ed byli zadowoleni z jej odwiedzić. Ale Hafl i Joma akurat teraz byli zajęcia,więc hiena mogła im trochę przeszkadzać. Trochę smutna Liva odeszła od wszystkich. Było jej głupio,że nawet własna siostra nie ma dla niej czasu,a ona się wtrąca. Nie chciała już do niej iść,ale chciała też znaleźć dom. Na Lwiej Ziemi nie zostałaby przyjęta,tylko najwyżej bardziej okaleczona. Nie wiedziała już co ze sobą zrobić. Nie chciała iść na pustynię,bo tam mieszkał ten lew. W końcu poszła na ziemię,która była zupełnie opustoszona. Nikt na niej nie mieszkał,dlatego hiena postanowiła tam zamieszkać. Już miała iść na polowanie,gdy zobaczyła wesołe lwiątka. Przyszły tu one tylko na zwiedzanie,ale dla Livy szykowała się niezła przekąska. Hiena nie musiała już męczyć się z polowaniem,bo lwiątka były przed jej nosem. Jednak lwiątka były zbyt szybkie,by Liva je zaatakowała. Ale po chwili znalazła na swojej drodze jakąś hienę. Hiena była trochę podekscytowana gościem,ponieważ to ona tu pierwsza mieszkała. Liva już chciała odejść,gdy hiena ją zatrzymała. Nazywała się Giren i była samcem. Giren pozwolił Livie zamieszkać u niego,i stali się parą.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------Przepraszam,że Liva na obrazku nie jest z bliznami,ale nie chciałam przerabiać obrazku ;)

Rany Livy

Liva-siostra hieny Joma,ciotka Shenzi,Banzaiego i Eda. Wszyscy bardzo ją lubili,a Liva była starszą siostrą Jomy. Joma zawsze mogła na nią liczyć. Jednak niektórzy ze stada trochę się jej bali,ponieważ miała poszarpane uszy,nie miała oka i miała okropną bliznę na prawym oku,które było wybite. Jednak hiena nie zawsze była taka. Wcześniej była zwykłą hieną,która różniła się od innych kolorem oczu. Hieny miały zazwyczaj czarne,małe oczy,rzadko kiedy były one kolorowe. Takie oczy były prawdziwymi wyjątkami,i wśród hien można było nawet zdobyć sławę. Liva była jedną z najbardziej znanych hien,ponieważ była ciotką przyszłych władców stada. Otóż Shenzi,Banzai i Ed mieli kiedyś rządzić całym stadem. Stado podążało za nimi,lecz jeszcze za ich rodzicami-Jomą i Haflem. Pewnego wieczoru Liva wpadła na pomysł. Nie mieszkała na cmentarzysku słoni,więc chciała odwiedzić siostrę. Hieny tęskniły za sobą,ale Liva nie miała łatwo w podróży. Zapomniała gdzie jest droga,więc poszła przez Lwią Ziemię. Tam zaatakował ją król Ahadi. Lew był okropnie wściekły,że hiena znowu wchodzi na nie swoją ziemię. Liva próbowała mu to wytłumaczyć,ale Ahadi nawet nie chciał słuchać. Uderzył hienę po raz kolejny. Jednak wtedy hienie jeszcze nic się nie stało. Ponieważ Ahadi uderzył ją łapą,to nie miała żadnych ran. Uciekła dalej,ale tam napotkała słonia. Nie miała szans uciec przed wielkim ssakiem. Słoń uderzył ją trąbą,a hiena poleciała kilka metrów dalej. Uderzyła o kamień,ale słoń nadal do niej biegł. Wtedy Liva jak najszybciej podniosła się,i zaczęła uciekać. Ukryła się w krzakach,gdzie słoń jej nie zauważył. Ale hiena nie miała na głowie tyle wściekłego słonia. Inne zwierzęta też nie były zadowolone z tego co zrobiła. Chciała je przekonać do siebie,ale one nie umiały ustąpić. W końcu hiena odbiegła od wszystkich,i udało jej się to. Wtedy zobaczyła brązową lwicę z małym dzieckiem. Była to Uru z Taką. Taka nie znał tej hieny,a Uru wprost przeciwnie. Królowa Lwiej Ziemi zapamiętała Livę jako bardzo nieodpowiedzialną i głupią hienę. Ale w końcu i stamtąd Liva wyszła bez szwanku. Nie chciała już pytać się nikogo o drogę,więc poszła w swoją stronę. Tak przynajmniej podpowiadał jej instynkt. Ale on źle jej podpowiedział,bo hiena szła w zupełnie inną stronę. Dotarła do pustyni. Wtedy już nie wiedziała gdzie jest. Widziała piasek i chmury,ale nie zamierzała się poddawać. Zupełnie nie pamiętała drogi,a w okół nikogo nie było. Były tylko sępy,które już czekały na to,żeby Liva padła ze zmęczenia. Jednak hiena z wyciągniętym językiem biegła dalej przez parzące piaski pustyni. Nie potrzebna jej była woda,której nigdy jej nie brakowało. Umiała się schłodzić w inny sposób,który znał mało kto. Jednak teraz schłodzenie się było jej zupełnie niepotrzebne. Hieny szła dalej z myślą,że już za kilka minut spotka się z młodszą siostrą i jej dziećmi. Jednak nie spodziewała się zobaczyć roślinności. Przed oczami miała kości i mgłę,a zobaczyła słońce i hienę. Hiena była wyczerpana,bo też szukała swojego domu na cmentarzysku. Jednak Liva nie umiała jej pomóc. Był już wieczór,a żadna z nich nie znała drogi. Liva chciała pocieszyć hienkę,ale sama się popłakała. Mała hiena przedstawiła się. Nazywała się Fisi. Fisi była bardzo miłą hieną,podobnie jak Liva. Jednak Liva zawsze kochała walki,by sprawdzić swoje umiejętności. A Fisi była całkowicie przeciwna przemocy. Hieny postanowiły zaczekać tu do ranka,ponieważ teraz będzie zbyt niebezpiecznie. Fisi z Livą położyły się spać. Następnego ranka Liva zobaczyła przed sobą jakiegoś lwa. Lew był zły,bo nie chciał widzieć tutaj hien. Fisi jeszcze spała,ale obudziło ją warknięcie Livy i ryk lwa. Lew ugryzł jej uszy,a Liva podrapała kark. Wtedy lew był tak zły,że uderzył Livę prosto w oko. Liva z krzykiem odsunęła się. Lew uderzył ją w prawe oko,a teraz już go nie miała. Miała za to wielką bliznę i brak oka. Wtedy wyglądała okropnie,a jej pięknie ułożone włosy stały się potwornie brzydkie. Lew połamał jej włosy nie tylko na głowie. Teraz Liva była hieną,której bało się właściwie cało stado,przez jednego lwa.

Nowe drzewo

Właściwie w drzewie nic się nie zmieniło,tylko teraz widać już Zombę,Zinę,Tonija i Izlara. Zrobiłam jeszcze 2 drzewo-hien. Przepraszam,że na Asante są jakieś litery. I pamiętajcie,że według was może być inne drzewo,to jest moje :P

Przybrane dziecko

Vitani i Kopa przez długi czas nie mieli dzieci. Bardzo się tym martwili,bo Kiara już urodziła dwójkę dzieci,a przecież to oni byli starsi. Kiara z Kovu spotkali się z nimi,by to omówić. Kovu i Kiara przyprowadzili dzieci,a Kopie i Vitani było głupio z tego powodu. Oni też bardzo chcieli tworzyć rodzinę. Vitani podeszła do Kiary i odeszła z nią. Próbowała przekonać lwicę,by oddała jej jedno z dzieci,ale Kiara obraziła się. Tym razem Vitani zrozumiała czemu,bo sama tak by zareagowała. Odeszła ze smutkiem,po czym wróciła do Kopy i Kovu. Lwy pytały się o Kiarę,a lwica powiedziała,że Kiara zaraz przyjdzie. Z tym akurat trafiła,bo już było widać ją na horyzoncie. Kiara powiedziała im to,co powiedziała jej Vitani. Lwica nie próbowała nawet bronić się przed tymi słowami,bo to była szczera prawda. Kopa poszedł,a Vitani za nim. Był zły na żonę,że w ogóle o tym pomyślała. Ale Vitani przeprosiła go,i Kopa zapomniał o całej sprawie. Ale nie na długo. Po kilku godzinach wszyscy wiedzieli o pomyśle Vitani. Simba i Nala poszli do nich,by im to wytłumaczyli. Vitani próbowała wszystkich namówić by o tym zapomnieli,a Kopa przyłączył się do niej. Ale ich przemowa przypomniała to wielu lwom. Kiara spoglądała na nią krzywo,tak jak Kovu. Ale Kopa i Vitani nie mieli zamiaru zostać tak przez dłużej. Postanowili wreszcie mieć dziecko,by nigdy się to nie powtórzyło. Ale Vitani nie zachodziła w ciąże. Para z płaczem przyznała,że nigdy się to nie uda. Teraz szukali kogoś,kto chce oddać swoje dziecko. Ale nikt nic takiego nie mówił,więc było im trudno znaleźć kogoś takiego. Kovu i Kiara długo nie byli źli,więc postanowili im pomóc. Oni podziękowali im za pomoc,i od razu zaczęli szukać. Nie trwało to długo,a Kopa zaczął szukać żony. Nigdzie nie mógł jej znaleźć,bo Vitani wyszła poza granicę Lwiej Ziemi. Nikt o tym nie wiedział,a Kopa dalej jej szukał. Ale szybko znalazł Kiarę,która poszła po Kovu. Kopa poszedł z nią bo myślał,że może poszli w tą samą stronę. Ale przy Kovu nie było ani śladu Vitani. Zaniepokojeni zaczęli się rozglądać. Nie rozdzielali się już,a dziecko które znalazł Kopa siedziało przy wodopoju. Czekało,aż zobaczy swoją nową matkę. Cieszył się,że będzie w królewskiej rodzinie,że będzie miał rodzinę. Kovu zobaczył lwicę bardzo podobną do Vitani. Jednak nie było to Vitani,o czym przekonali się bardzo szybko. Lwica była tym urażona,i odeszła. Nikt nie spodziewał takiej reakcji,a tym bardziej Kovu i Kiara. Poszukiwania nadal trwały,a Vitani była na Rajskiej Ziemi. Szukała tam rodzin,którym nie zależy na dziecku,lub nie mają na nie czasu. Nie było dużo takich rodzin,a Vitani przecież nie pytała się wszystkich. Niektórzy byli oburzeni inni nie,ale nigdy nie oddawali. Zmartwiona lwica wróciła do królestwa młodszego brata,by powiedzieć o porażce. Nie czuła się z tym dobrze,ale nie chciała już szukać. Pogodziła się z myślą,że na zawsze zostanie bez pociech. Ze łzami w oczach przyszła do Kopy. Ale lew w drodze wyjaśnił jej,że znalazł jakieś dziecko. Okropnie szczęśliwa lwica pobiegła w kierunku wodopoju. Okropnie chciała zobaczyć dziecko,które znalazł Kopa. Myślała o dziewczynce,ale czasem też o chłopcu. Gdy doszła,Kopa był tuż za nią. Z uśmiechem przedstawił poobijane lwiątko,które było lwiczką. Vitani strasznie się zaniepokoiła jej stanem. Wzięła na grzbiet i zaczęła pytać o historię. Lwiczka wyjaśniła im,że nazywa się Hazina,i że rodzice umarli. Była to straszna historia małej lwiczki,którą opowiadała przez długo. Przerażeni Kopa i Vitani jednak jej słuchali,i nie zamierzali przestać. Gdy Hazina była trochę większa,Vitani zaszła w ciąże. Minęły może 2 tygodnie od przyjścia małej Haziny. Lwy nie wiedziały co z nią zrobić. Ale dla Kopy było ważniejsze jego dziecko,niż przybrane. Wyrzucił Hazinę,i kazał jej odejść. Lwiczka odeszła,ale nigdy nie zapomniała tego,co przeżyła.

Dyplom

Śliczny obrazek,i zachęcam do komentowania nowego bloga Oskara-http://lwiehistorie.blogspot.com/  Blog naprawdę jest świetny,bo łączy 2 moje największe pasje-Króla Lwa i muzykę ^^

Dziecko Mheetu

Mheetu był młodszym bratem Nali. On też znalazł sobie żonę-Aurelię. Aurelia bardzo go kochała,a Mheetu jej to odwzajemniał. Pewnego dnia spojrzał na jej brzuch. Zauważył,że lwica bardzo szybko zaczęła grubnąć. Myślał,że po prostu zbyt dużo je. Aurelia też tak myślała. Nie było żadnych objawów ciąży,i lwica chciała zrzucić zbędne kilogramy. Biegła już długo,gdy zobaczył ją Rafiki. Stary pawian ryknął z przerażenia. Widział,że Aurelia jest w ciąży. Od razu jej to powiedział,a lwica zaniepokoiła się. Myślała,że teraz nie będzie mogła mieć dziecka,ale wcale tak nie było. Na szczęście Rafiki przybiegł do niej w ostatniej chwili. Lwica bardzo podziękowała staremu i mądremu pawianowi,i wróciła do męża. A Rafiki nie czuł się z tego powodu dumny,po prostu pomógł Aurelii. Aurelia była już koło Mheetu,gdy zauważyła Nalę. Lwice poplotkowały chwilę,a potem dołączył się do nich Mheetu. Aurelia trochę wstydziła się mówić o ciąży przy Nali,ale powstrzymała wstyd. Po kilku minutach wyznała im to. Ku zaskoczeniu Aurelii,wszyscy bardzo się z tego cieszyli. Mheetu wybuchł radością,a Nala serdecznie jej gratulowała. Po krótkiej rozmowie,Nala poszła do jaskini,a Mheetu i Aurelia w swoją stronę. Szczęśliwy lew opuścił na chwilę żonę,ale Aurelia chciała iść z nim. W końcu lew zgodził się,a Aurelia szła bardzo powoli. Przyglądała się ciekawie światu,który miała codziennie taki sam. Mheetu patrzył na nią dziwnie,ale rozumiał jej obawy. Lwica naprawdę bała się w ciągu ciąży. Uważała na najmniejszy kamyczek,by tylko nic się nie stało. Lew nie chciał,aby po kilku dniach jego żona aż tak się zmieniła. Aurelia krok po kroku stawała się zaawansowaną paranoiczką. Szła prawie,że na palcach,bo bała się nadepnąć na drzazgę. Po kilkunastu minutach Mheetu zauważył Tikata,jednego ze swoich kolegów. Tikat spojrzał na nią dziwnie. Najpierw myślał,że to Nala,więc dziwił się,że Aurelia jest w ciąży z własnym bratem. Potem Mheetu wytłumaczył mu,że to nie jest Nala. W końcu Tikat dostrzegł różnice,i przeprosił Aurelię. Lwica przebaczyła mu od razu,chociaż zapamiętała tą pomyłkę. Potem poszli do Rikara,którego nie znaleźli nigdzie,i odpuścili sobie szukanie. Potem lwicy nie chciało się już nigdzie chodzić. Mheetu zrozumiał to,i nawet przyznał rację żonie. Przecież nie mogła się niepotrzebnie przemęczać. Chciał po nich iść sam,lecz Aurelia mu nie pozwoliła. Następnego ranka wszyscy już o tym wiedzieli. Wiele lwów gratulowało młodej parze. Wtedy narodził się już Kopa,a Nala była krótko po porodzie Kiary. Aurelia bardzo chciała,aby urodziła jej się lwiczka. Ona też bardzo chciała mieć córkę. Mheetu było to obojętne. Jeszcze tego popołudnia,lew zostawił Aurelię pod opieką Simby,a sam poszedł z Nalą na rozmowę. Poszli do dżungli. Timon i Pumba tez chcieli iść,ale lwy im nie pozwoliły. Mheetu i Nala sami poszli w głąb dżungli. Zaszyli się w najciemniejszych zakątkach,i zaczęli rozmawiać. Często się śmiali,a Aurelii czas tylko się dłużył. Simba musiał odejść,ale obiecał,że nie opuści Aurelii. Lwica spała,a Simba miał jej pilnować. Ale uznał,że Aurelia jest już dość dorosła,by sama się sobą opiekować. A tymczasem Nala i Mheetu śmiali się w najlepsze,i zaczęli rozmawiać o ciąży lwicy. Mheetu polizał Nalę,a ona wtedy odeszła. Śmiała się do rozpuku,gdy Mheetu zaczął się o nią martwić. Wtedy przypomniał sobie,że Aurelia jest pod opieką Simby. Niezbyt ufał Simbie,z którym kiedyś bardzo się kłócił. Kłócił się głównie o Nalę,ale potem już to zrozumiał. Nie chciał,aby jego żona długo przebywała z Simbą. Gdy lwy dotarły na Lwią Skałę,i zobaczyli Aurelię bez Simby,Nala poszła zrobić mu awanturę. Aurelii nic się nie stało,tylko spała. Potem zbliżał się czas porodu. Aurelia bardzo chciała nazwać swoją córeczkę Kiara. Ale niestety,Simba i Nala się na to nie zgodzili. Mheetu też niezbyt spodobał się ten pomysł. Gdy lwiczka się narodziła,była bardzo podobna do Sarafiny,Aurelii i Nali. Właściwie była taka sama jak jej mama. Różniła się tylko trochę jaśniejszym odcieniem sierści,ale oczy miała tak samo piękne i fioletowe. Aurelii czasem zmieniały się oczy,z niebieskiego na fioletowe,albo z fioletowych na niebieskie. Było to dziwnie nie tylko dla innych lwów,ale dla niej samej. Lwiczce najpierw nadano imię Kiara. Ale Simba i Nala wywalczyli sobie to,żeby tylko ich córka miała na imię Kiara. W końcu Mheetu i Aurelia nazwali swoją córkę Nina.

Wypadek

Dotty i Spotty były dobrze dogadującymi się siostrami. Zawsze bardzo się kochały,i trzymały razem. Pewnego dnia zaczęły rozmawiać. Dotty położyła się na kamieniu,a Spotty wolała być na rozgrzanej ziemi. Po kilku chwilach siostry zaczęły się kłócić. Kłóciły się o plan,który Dotty chciała przedstawić Zirze. Spotty kłóciła się,że był to jej plan,więc Dotty nie może przejmować jej pomysłu. Ale Dotty nic sobie z tego nie robiła,i chciała pójść po swoją królową. Zira była władczynią Złej Ziemi,lecz to jej nie wystarczało. Ciągle czekała na nowe pomysły od poddanych lwic. Nie chciała kłótni ani sprzeciwów w stadzie,więc wszyscy jak najmniej się kłócili,by nie denerwować Ziry. Dotty zeszła z kamienia,i chciała skoczyć na Spotty. Ale lwica uderzyła ją z zaskoczenia. Wtedy na pysku Dotty nie gościł już uśmiech,jak przed chwilą. W świetle zachodzącego słońca,Dotty i Spotty kłóciły się. W końcu Dotty zaczęła biec,lecz Spotty ją powstrzymała. Wszystko to widziała Zira i miała nadzieję,że siostry się pogodzą. Ale było nie coraz lepiej,lecz coraz gorzej. Zira nie miała zamiaru tego tolerować,i wkroczyła do akcji. Lwice przestraszyły się gdy zobaczyły królową. Wiedziały,że teraz Zira będzie na nie okropnie wściekła. I nie myliły się,bo Zira zaczęła krzyczeć. Młode lwice nie chciały być wygnane nawet z kraju wyrzutków. Jednak Zira tym razem przebaczyła siostrom,a one szczęśliwe odeszły. Wtedy znów zaczęły się śmiać,i miło ze sobą rozmawiać. Po kilku chwilach zobaczyły Lwią Ziemię. Miały straszną ochotę tam iść. Potem koło nich pojawił się Nuka. Lew zaśmiał się z Dotty i Spotty. Lwice w zgodzie rzuciły się na niego. Ale Nuka był sprytniejszy,i wymknął się siostrom. Lwice zaczęły się śmiać. Nuka jednak nie chciał do nich wracać. Nie spodziewał się takiej reakcji przyjaciółek. Szczególnie Dotty,którą kochał. Wrócił do rodzeństwa,a siostry zaczęły się zastanawiać nad podróżą. Lwia Ziemia była dla nich zupełnie obca. Pamiętały tam tylko zniszczoną krainę,którą rządził Skaza. Nawet podobało im się życie na Lwiej Ziemi. Spotty spojrzała na pękniętą ziemię,a Dotty na siostrę. Obie chciały zobaczyć,jak tam się zmieniło. Były już tam kiedyś,lecz nie pamiętały jej. Nie wiedziały,czy w końcu pójść,czy nie. Wróciły do domu,gdzie zaczepiła ich królowa Złej Ziemi-Zira. Lwica chciała,aby szły za nią. Siostry od razu się zgodziły,lecz nie podejrzewały niczego dobrego. Zira nadal pamiętała,jak Dotty i Spotty się dziś kłóciły,i było to tak niedawno temu. Lwice myślały,że właśnie o to chodzi. Lecz tym razem się pomyliły. Zira siadła na kamieniu,na którym leżała Dotty. Dotty i Spotty spojrzały na nią z majestatem,a lwica zaczęła im opowiadać nowy plan. Nie był dopracowany,ale Zira miała nadzieję,że lwice domyślą się o co jej chodzi. Niestety Dotty i Spotty nie zrozumiały tego w ogóle. Królowa Złej Ziemi odeszła,a Dotty i Spotty zostały. Miały zamiar wrócić do domu,gdy Dotty nagle się wyrwała. Lwica bardzo chciała pójść na Lwią Ziemię,lecz Spotty zaproponowała to na jutro. Dotty z niechęcią przyjęła propozycję siostry,i wróciła razem z nią do stada. Następnego dnia,lwice obudziły się dość późno. Obudziła ich dopiero nastoletnia Vitani. Dotty od razu przypomniała siostrze o wyprawie na Lwią Ziemię. Spotty ziewnęła,a potem wstała. Od razu się zgodziła,i w zgodzie poszły do królestwa Simby. Lwice wiedziały,że będą miały kłopoty,jeśli ktoś z Lwiej Ziemi je zobaczy. Ale zaryzykowały i poszły. W końcu doszły,i zaczęły wszystko oglądać. Przeglądały to z takim zaciekawieniem,jakby chciały wszystko zjeść. Wąchały kwiaty,oglądały zwierzęta,leżały spokojnie pod drzewami. Z uśmiechem przeżyły nie zauważone przez nikogo. Po kilku chwilach poszły dalej. Zobaczyły wąwóz,i bardzo chciały go zobaczyć. Popychały się nawzajem,i w końcu obie spadły. Lwice naprawdę się potłukły,i postanowiły wyjść. Spotty z płaczem niosła nieprzytomną Dotty. Wydawało się,że Dotty nie żyje. Ale lwica żyła,po prostu była nieprzytomna. Po długim oczekiwaniu znalazł je Zazu. Lwice przeprosiły za wejście na nie swoją ziemię,a Zazu poleciał po Rafikiego. Zwierzęta nie powiedziały o tym ani Simbie,ani Zirze. Dotty i Spotty tym razem przeżyły,i postanowiły nie oddalać się od Złej Ziemi.

Porady na dobrego bloga

1.Jeżeli masz mało czasu,to nie publikuj notki z kilkoma zdaniami,tylko pisz ją przez kilka dni

2.Nie przerabiaj obrazków,to denerwuje

3.Nie dodawaj notek zbyt często (kilka razy na dzień)

4.Nie dodawaj też zbyt mało (kilka razy w miesiącu)

5.Dodawaj notki co kilka dni (średnio co 2,3 dni,jeśli masz czas)

6.Komentuj inne blogi,by inni komentowali Twój

7.Jeśli wiesz,nie będziesz mieć dużo czasu na prowadzenie,najlepiej powiedz o tym na początku

8.Jeżeli nie masz do wrzucenia obrazków,nie przerabiaj ich (rysuj sam/a lub nie dodawaj ich do notki)

9.Gdy masz dużo pomysłów,od razu je napisz,ale nie dodawaj ich w tym samym dniu

10.Zrób ankietę,dodaj krótki filmik lub gry,to zaciekawi przeglądających

11.Rób konkursy,nie często,ani nie rzadko (co ok.2 tygodnie)

12.Jeśli robisz dyplomy,to staraj się,aby dyplom nie był ani za duży,ani za mały. 

13.Jeśli zrobisz już dyplom odpowiedniej wielkości,to pomyśl nad kolorem liter,by dało się przeczytać. 

14.Obrazki do notek muszą być związane z tekstem

15.Jeśli niektóre osoby będą pisać niemiłe komentarze,usuwaj je,i NIE zawieszaj lub jeszcze gorzej,usuwaj bloga

16.Nie przejmuj się małą popularnością lub małą ilością komentarzy na blogu,to może się poprawić

17.Niech blog nie będzie zaniedbywany 

18.Jeśli chcesz skończyć pisanie,to najlepiej o tym powiedz

19.Przed dodaniem notki zastanów się,czy twoja notka ma sens,i czy nie został popełniony żaden błąd ortograficzny lub stylistyczny

20.Jeśli nie masz pomysłu na notkę,to zaczekaj z jej napisaniem,lub poproś o pomysł 

21.Rób bloga najlepiej o jednym temacie,wtedy będzie wiadomo,co można na nim znaleźć

22.Nie rób więcej niż 2 blogi,nie starczy Ci na to czasu

23.Nie wstawiaj na bloga zbyt dużo obrazków,po to są strony takie jak:deviantart 

24.Staraj się nie robić bardzo długich notek,bo mało osobom będzie chciało się je czytać

25.Czytaj także blogi innych,komentuj,udzielaj porad (jeżeli sam/a wiesz jak dobrze go prowadzić)

26.Nie reklamuj swojego bloga wszędzie,na kilku popularnych blogach wystarczy

27.Ogłaszaj na blogu związane z KL(jeśli jest o KL) różne nowości np.pojawi się w kinie lub w telewizji 

28.Nie dodawaj postów nie związanych z tematem z bloga (chyba,że byłoby to bardzo ważne)

29.Zanim wykorzystasz czyjeś rady na pomysły,najpierw zastanów się nad napisaniem własnej notki

30.Zanim założysz bloga zastanów się,czy będziesz miał/a na to czas,i czy nadajesz się do pisania (bez obrazy)
31.Nie rób zbyt dużo dialogów w notce,bo dziwnie się ją czyta
32.Pamiętaj o znakach interpunkcyjnych,i nazwy ziemi i postaci pisze się wielką literą.
33.Jeśli masz już bardzo dużo notek to uważaj,żeby się nie powtórzyły
34.Patrz co piszesz,bo później nawet przez Ciebie napisana notka później dla Ciebie może być bezsensowna
35.Zrób tło pasujące do bloga,żeby dało się przeczytać (przez źle dobrany kolor litery mogą być niewidoczne,więc nikt nie będzie czytał)
36.Nie dodawaj zbyt dużo obrazków w jednej opowieści
37.Jeśli wyjeżdżasz gdzieś na dłużej,a masz czytelników (chociaż kilka),to powiadom o tym
38.Nigdy nie zwiększaj małego obrazka na dużego,bo jest wtedy rozmazany,i jest jeszcze gorszy
39.Nie rób zbyt dużo notek o komentarzach,bo to i tak nie zwiększy ich liczby
40.Nie żądaj zbyt dużo komentarzy,bo wkrótce nikt nie będzie ich pisał
UWAGA-Jeśli jednak nie pojedziesz na coś np.z powodu choroby (czego oczywiście nie życzę),to powiedz  o tym.

Wiadomość z Lwiej Ziemi

Sarafina miała siostrę bliźniaczkę-Zingelę. Zingela i Sarafina dogadywały się bardzo dobrze. Zawsze miały dobre kontakty między sobą. Lecz gdy lwiczki dorosły,Sarafina miała męża Skazę. A Zingela znalazła innego męża,który mieszkał na Rajskiej Ziemi. Nazywał się Leter. Sarafina nie chciała,aby Zingela jej opuszczała,ale były już dorosłe,i lwica musiała to zrozumieć. Po kilkunastu minutach,Zingela miała odejść. Sarafina płakała za lwicą, Jednak Zingela odeszła,bo musiała iść do Letera. Leter bardzo lubił też Sarafinę,ale wolał oczywiście Zingelę. Sarafina i Zingela wiedziały o tym,ale Zingela nie robiła z tego wielkiej afery. Po kilku minutach Leter przyszedł po Zingelę,i lwice musiały się pożegnać. Leter widział,że siostrom jest trochę smutno z tego powodu. Nie także Sarafina już tęskniła,ale Zingeli już było smutno. Lew spojrzał na Mufasę,który był koło Sarafiny i Zingeli. Było tam dużo lwów:Mufasa,Sarabi,Zira,Skaza,Shizasen i Ni. Sarafina i Zingela nie mogły ich odpędzić. Leter przestraszył tylko Ni i Shizasena,którzy mówili coś pod nosem. Z głośnym rykiem stanął do Mufasy. Leter nie wiedział,że Mufasa był królem Lwiej Ziemi. Mufasa przedstawił mu się,i ryknął triumfalnie. Na te słowa i przerażający ryk,Leter się wycofał. Nie chciał stawać do boju z królem. Mufasa miał teraz złe myśli,odnośnie tego lwa. Jednak dowiedział się,że Skaza kocha Sarafinę,a Zingela to siostra Sarafiny. Sarafina była też najlepszą przyjaciółką Sarabi,co trochę pomagało Leterowi. Poza tym,Mufasa nie chciałaby robić krzywdy nawet przeciwnikowi. Skaza odszedł,bo nie był temu ciekawy. Zingela i Leter odeszli na Rajską Ziemię,a Sarafina została sama z innymi lwami i przyjaciółmi. Miała jeszcze matkę,ale ona nie zastąpiła jej siostry. Karakani też było smutno,że jej córka odeszła. Ale wiedziała,że przecież będą się spotykać. Sarafina nie chciała jednak,żeby Zingela w ogóle odchodziła. Mijał czas. Sarafina przyzwyczaiła się już do nieobecności siostry. Nie spotykały się często,bo Zingela miała tez inne sprawy,a Sarafina też nie miała na to zbyt wiele czasu. Zingela miała dziecko o wiele wcześniej,niż Sarafina. Sarafinie urodziła się Nala,gdy córka Zingeli była prawie dorosła. Wszyscy cieszyli się z narodzin małej lwiczki,i wtedy Zingela odwiedziła Sarafinę na dłuższy czas. Lwice bardzo się z tego cieszyły. Potem Zingela znów odeszła na Rajską Ziemię. Karakani umarła,a Sarafinie było bardzo ciężko. Teraz została sama z Nalą,i musiała szukać sobie nowego męża. Został nim Shizasen,który bardziej podobał się Leterowi niż Skaza. A tymczasem Zingela martwiła się o siostrę. Jej córką była już dorosła Damu,która nazywała się tak nie bez powodu. Bardzo często udawała piękną panienkę,którą zresztą była. U Sarafiny,zdarzyło się nieszczęście. Na Lwiej Ziemi zmarł król Mufasa,i jego syn Simba. Simba żył,ale według opowieści Skazy,nie przeżył. Lwice i lwy uwierzyli w opowieść Skazy. Jednak znaleźli tylko ciało Mufasy,a Simby już nie. Lew wytłumaczył im,że niby pochował Simbę. Wszyscy w to uwierzyli,łącznie z królową Sarabi. Skaza koronował się na nowego króla,Zira została królową,i lew wpuścił do królestwa hieny. Sarafina wiedziała,że Zingela się o nią martwi,ale nie chciała jej o tym mówić. A tymczasem Zingela poprosiła córkę,aby pobiegła zapytać się cioci o wiele rzeczy. Damu była załamana,gdy zobaczyła Lwią Ziemię. Królestwo nie było do końca zniszczone,ale lwica przeraziła się widokiem hien. Było ich tak dużo,że prawie zaatakowały młodą lwicę. Sarafina od razu poznała Damu,i wiedziała,po co przyszła. Poprosiła lwicę,aby nie mówiła matce o jej problemach. Damu nie chciała niczego ukrywać przed Zingelą,ale przecież obiecała. Powiedziała jej,że wszystko u niej dobrze. W końcu Damu chodziła do Sarafiny regularnie. Była tam tak często,że wiele razy została zaatakowana przez hieny. Cały czas okłamywała matkę,że Sarafina czuje się dobrze,a Lwia Ziemia jest taka jaka była. Zingela już nie chodziła do siostry,co nawet cieszyło Sarafinę. Nie chciała,aby Zingela dowiedziała się o jej stanie,i stanie Lwiej Ziemi. Ale w końcu pokłóciła się z Sarafiną,bo chciała powiedzieć o wszystkim matce. Mimo tego,że Sarafina błagała ją,groziła,zastawiała drogę,robiła zakłady,to Damu i tak nie chciała przyjąć jej propozycji. Lwica poszła do matki,i opowiedziała jej o wszystkim. Zingela wtedy pomogła Sarafinie,i wróciła na Lwią Ziemię. Leter ją zrozumiał,i wtedy przeprowadzili się. Sarafina czuła się wtedy pewniejsza w walce z dawnym mężem. Zingela,Leter i Damu zostali już na Lwiej Ziemi.